De Braziliaanse Diana Salles ging met haar kakelverse voorstelling ‘Delusional, I killed a man’ op woensdag 1 mei 2024 in première tijdens het Rotterdamse ‘Circusstad Festival’.
Diana is een trotse transgendervrouw. Haar open minded denkwijzen legt ze naast de denkwijzen van de grote menigte. Eveneens bevraagt ze in haar nieuwste werk haar eigen lichaam en mens-zijn.
Bij de start van de voorstelling vind je Diana op de tribune tussen het publiek. Terwijl ze een imposante zwarte jurk draagt, heet ze het binnendruppelende publiek welkom.
Wanneer iedereen zit, laat ze weten: “Nu is het tijd voor een beetje stilte”. Stilletjes loopt ze over het podium en wanneer ze eenmaal in het felle licht van een theaterspot belandt, klinkt een helikopter-achtig geluid.
In hetzelfde tempo als die sound zweeft ze aan haar hoofd boven het podium. Een deel van haar jurk krijgt iets later een nieuwe functie: het wordt een tissue waaraan Diana gracieuze acrobatiek laat zien.
Diana Salles. (Foto: Frens te Kiefte)
Theatrale parels
Theatraal kent ‘Delusional, I killed a man’ interessante momenten. Bijvoorbeeld wanneer ze de tissue samenvouwt in de vorm van een kindje, dat ze wiegend in haar armen toezingt.
Maar theatraal is er een andere ‘highlight’ die van grote betekenis is in de voorstelling. Het is de scène waarin de overige theaterlichten gedoofd zijn en Salles rondjes loopt is de ronde theaterspot die van boven naar beneden op de theatervloer gericht is.
In deze scène is Diana’s bovenlichaam ontbloot, maar door het ontbreken van frontlicht zie je als toeschouwer weinig gezichtsuitdrukkingen en zijn niet alle lichamelijke details volop zichtbaar.
Daarmee wordt gespeeld. Het ene rondje loopt Diana mannelijk: breed, stoer en krachtig. Het andere rondje wandelt ze vrouwelijk charmant door het licht. Het contrast tussen mannelijk en vrouwelijk wordt een aantal rondes herhaalt en dat creëert een bijzonder effect.
Acrobatische kracht en sierlijkheid
Circustechnisch is Diana’s luchthoepel spectaculair. In lijn met de zojuist omschreven theatrale scène ziet het publiek – wellicht onbewust – aan de ene kant een artiest die in de aerial hoop met flinke vaart en mannelijke kracht boven de vloer zweeft. Aan de andere kant schittert Diana’s sierlijke vrouwelijkheid.
Diana Salles. (Foto: Frens te Kiefte)
Machtige monologen
Acrobatiek, abstracte dans en theater krijgen een extra lading door de monologen die de Braziliaanse opvoert. Zo vertelt de artieste – in een Berlijnse nachtclubachtige-setting – dat een man haar aan de zijlijn van de dansvloer toeriep: “Du bist keine Frau!”
Salles laat openhartig weten dat dat misschien makkelijk uitgesproken wordt, maar dat dergelijke uitspraken haar pijn doen: “Het sterven van mij als man en de wedergeboorte van mij als vrouw. Dat zijn geen dingen waar ik me voor moet schamen. Ik moet er trots op zijn!”
Later vervolgt ze: “Soms denk ik dat ik te veel een man ben en niet genoeg een vrouw. Maar waarom moeten we allemaal zo zuiver gesneden zijn als Ken (de man) en Barbie (de vrouw)?”
Diana Salles. (Foto: Frens te Kiefte)
“Sometimes it’s hard to be a woman” klinkt door de theaterzaal. Een liedtekst uit de song ‘Stand By Your Man’ van Tammy Wynette. Die song is afkomstig uit het jaar 1968 en krijgt anno 2024 een hele andere betekenis binnen een actuele, oprechte en indrukwekkende voorstelling.
De voorstelling eindigt een tikkel abrupt. En da’s niet helemaal een match het sterke verloop van de circa 45 minuten durende voorstelling. Maar het korte praatje – het dankwoord voor een goed verlopen première – is ontzettend charmant en poetst het troebele einde schoon.
Diana Salles. (Foto: Frens te Kiefte)
