Het verhaal van Jon Owino, globe walker en een jonge circusmaker tussen twee werelden.
Wanneer je Jon Owino ziet werken op zijn immense circusglobe — een bal zo groot dat hij nauwelijks door een normale deur past — zie je niet alleen techniek. In zowel het ‘ballopen’ als zijn extra circusdiscplines (strapaten en handstand) zie je een lichaam dat spreekt, danst, zoekt, speelt, vecht en opnieuw begint. Je ziet een jonge kunstenaar die zijn discipline wil heruitvinden. Maar vooral zie je iemand die met elke stap zijn eigen weg heeft uitgehakt, van Kenia tot de repetitieruimtes van Codarts Circus Arts in Rotterdam.
Jon (22) werd in oktober 2003 geboren in Kenia. Hij groeide op met zijn moeder en broer en ontdekte op zijn achtste zijn ‘eerste liefde’: breakdance. Twee jaar later kwam er iets onverwachts op zijn pad: CircArtive, een Duits circusproject dat elke twee jaar workshops gaf in Kenia. Een tienjarige Jon sloot zich aan, ontmoette nieuwe vrienden en ontdekte een wereld waarin beweging, spel en creativiteit samenvielen.
Jon Owino. (Foto door: Charlotte Hoffer)
“Elke twee jaar kwam CircArtive naar Kenia. Toen ze in 2018 terugkwamen, vroegen ze of ik naar Duitsland wilde komen,” vertelt Jon. “Dat deed ik in 2019. Het plan was om een jaar te blijven. Daarna zou ik teruggaan naar Kenia. Maar het liep anders. Na een paar maanden wist ik al: dit wil ik. Dit is meer dan een hobby. Dit is wie ik wil worden.”
Hij vroeg of hij langer mocht blijven en dat mocht nog twee extra jaren. In die tijd groeide niet alleen zijn techniek, maar vooral zijn overtuiging dat circus zijn toekomst was.
De beslissing die zijn leven veranderde
Jon: “In mijn laatste jaar bij CircArtive deed ik audities voor verschillende Europese circusopleidingen. Sommige scholen waren onbetaalbaar, andere pasten niet bij mijn discipline. Codarts Circus Arts sprong eruit: kwalitatief sterk, toegankelijker voor internationale studenten en bovendien een plek waar zijn discipline — de globe — serieus werd genomen.
De auditie was een emotionele achtbaan. Ik was letterlijk aan het trillen. Het voelde alsof dit mijn enige kans was om in Europa te blijven. Als ik faalde, was het voorbij.
Ik keek bij de audities om me heen en zag mensen die sterker waren, meer konden en die bruisten van ambitie. Maar in plaats van dat dit mij afschrok, gaf het me juist kracht. Het voelde als gezonde competitie. Ik dacht: wauw, hier wil ik tussen staan. Dit is de uitdaging die ik nodig heb.
Toen ik hoorde dat ik in Rotterdam was aangenomen, wist ik één ding zeker: mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn.”
Vier jaar groeien: als maker en als mens
Als Jon over Codarts praat, valt één woord steeds terug: ontwikkeling. Hij begon met duidelijk doel: hij wilde laten zien dat de circusglobe méér is dan een kindertoestel.
Owino: “Mensen hebben er vaak een heel plat beeld van. Maar je kunt er dans in leggen, theater, emotie, ritme, risico. Ik wilde mijn eigen taal vinden.
Codarts hielp me daarbij. Niet door me een richting op te duwen, maar door te vragen: wat wil jij vertellen? Ze vroegen naar mijn visie, nog voordat ik wist dat ik er één had. En toen ze die hoorden, hielpen ze me precies die richting op.”
Mijn groei zat in techniek: betere controle, meer nuance, meer fysieke intelligentie. Maar evenveel in het artistieke: het verbinden van beweging, intentie, emotie en spel.”
“Het creëren, samen en alleen, heeft me het meest gevormd,” zegt hij. “En optreden buiten de school. Codarts heeft me stap voor stap gesteund.”
Ook mentaal veranderde er veel.
Jon: “De organisatie van de opleiding heeft me gedwongen te leren plannen. Time management was nooit mijn ding, maar het moest. En nu kan ik het.
Eén ding had ik graag méér gehad: podiumuren. De dansacademie treedt vaker op. Dat had ik ook wel gewild.”
Jon Owino. (Foto door: Charlotte Hoffer)
Een praktijk die al begonnen is
Hoewel hij nog studeert, werkt Jon al regelmatig in het veld. Hij geeft workshops — vooral in Duitsland — en werkt soms in een Rotterdamse bar om zijn inkomen aan te vullen.
“Je moet creatief zijn. Optredens, workshops, soms andere baantjes. Maar dat is normaal.
Veel van mijn circusopdrachten komen via social media. Instagram is eigenlijk essentieel. Het hoort bij onze tijd.”
Doorbraakmomenten, van Carré tot Codarts
“Mijn grootste hoogtepunt tot nu toe is zijn deelname aan OSCAR, de voorstelling van Scapino Ballet Rotterdam in Carré, met muziek van Blaudzun. Daar staan… dat is iets wat ik nooit zal vergeten. Het voelde alsof alles waar ik naartoe werkte samenkwam.
Tegelijkertijd heeft mijn discipline een praktisch nadeel: mijn globe is gigantisch. Transport is altijd een gedoe. Maar ja. Het is onderdeel van mijn werk.”
Jon Owino. (Foto door: Frens te Kiefte)
Een stijl die nergens anders bestaat
Jons werk is een kruising van hedendaagse dans, circus, Afrikaanse culturele elementen, ritme en filmische esthetiek.
Jon gaat door: “Dans inspireert me enorm. Het is zo verfijnd. En muziek — vooral uit het Midden-Oosten — raakt iets in me. Films inspireren me door licht, scenografie, ritme.
Ik voel me het meest thuis in het hedendaags circus en in eigen creaties. In traditionele circussen zie je mijn discipline vaak niet op deze manier tot zijn recht komen.”
Een veld in beweging
Over het Nederlandse circuskunstlandschap zegt hij: “Wat me opvalt is de diversiteit. Er zijn veel stijlen, veel kruisbestuiving. Dat werkt inspirerend. Wat er beter kan? Ik zeg heel eerlijk dat ik dat eigenlijk niet precies weet. Ik sta nog aan het begin en ik moet nog meer vlieguren maken om daar een mening over te hebben.
Wat me wél zorgen baart, is de onderschatting van het vak. Veel mensen weten niet hoe fysiek moeilijk circus is. Je traint je lichaam elke dag. Je bent je eigen instrument. Mensen zien dat vaak te summier in.”
Jon Owino. (Foto door: Frens te Kiefte)
Vooruit: Ashton Brothers, Ed Wubbe, en een droom in Kenia
Jons agenda na zijn opleiding begint al vol te lopen.
“Binnenkort werkt ik met de Ashton Brothers. Tijdens hun Kerstcircus in Ahoy ben ik een van de extra circusacts. Uiteraard heb ik nog een circusstudie in Rotterdam te voltooien. Daarna speel ik in 2027 in een nieuwe productie van Ed Wubbe, mede ontwikkeld met de Efteling, die door Nederland, België en Duitsland zal touren.
En ondertussen bouw ik aan eigen werk: na school wil ik zoveel mogelijk performen én mijn eigen creaties verkopen.
Maar mijn grootste droom ligt in Kenia. Ik wil ooit een weeshuis bouwen. Een plek waar kinderen kunnen spelen, leren, en circus kunnen ontdekken. Ik wil het zelf bouwen, maar niet zodat het me opslokt. Het moet samengaan met mijn werk in Europa.
En een andere droom is dat ik heel graag zou willen dat mijn mama en mijn broer ook bij mijn afstuderen aanwezig kunnen zijn. Daar ben ik momenteel mee bezig.”
“Ik wil dat mensen anders naar de globe gaan kijken”
Als Jon één ding wil nalaten in het circusveld, dan is het verandering.
“Mijn discipline wordt vaak gezien als iets voor kinderen. Maar ik wil laten zien dat het iets anders kan zijn. Iiets groots, iets artistieks, iets dat raakt.”
Jon Owino. (Foto door: Charlotte Hoffer)
Reflectie op Codarts
Als hij Codarts een cijfer moet geven?
“Een stevige 8,5.”
En wat hij anders zou doen als hij opnieuw mocht beginnen?
“Meer luisteren naar docenten. Minder naar medestudenten. Studenten leven in het nu. Docenten kijken tien jaar vooruit.”
Advies aan toekomstige circusartiesten
Jon is helder:
“We leven in een tijd waarin geld alles lijkt te bepalen. Maar je hebt nog zoveel jaren te gaan. Dus als je twijfelt… spring op de trein.”
Het beste advies dat hij zelf ooit kreeg, draagt hij altijd mee:
“Behandel iedereen alsof het hun eerste dag op aarde is.”
En zijn boodschap aan iedereen die ervan droomt circusartiest te worden:
“Ga ervoor. Je bent je eigen persoon. Niemand anders kan jouw weg lopen.”
Jon Owino. (Foto door: Frens te Kiefte)
