De column van vandaag is een waargebeurd verhaal over goochelaar Jacob Meijer, die tijdens de Tweede Wereldoorlog is vermoord in Auschwitz.
Jacob was vóór de oorlog een veelgevraagd kindergoochelaar in- en om rond Rotterdam.
Ook had hij regelmatig een langdurig contract bij een Belgisch circus waar de naam niet van bekend is.
Hij werkte daar met een bloemenshow en een duivennummer.
Rotterdam werd gebombardeerd en de koffiefabriek werd als eerste geraakt. Het was dus een schrale troost dat de hele stad naar koffie geurde.
De dieren van Blijdorp werden vrijgelaten omdat ze anders door de brand zouden omkomen. Giraffes op het Hofplein en chimpansees in de Javastraat.
Twee meisjes dachten dat als zij in de kerkkluis gingen zitten, ze het wel zouden overleven. Maar met het dak van de ingestorte kerk eroverheen, krijg je achteraf de kluisdeur niet meer open.
Na enkele dagen troffen reddingswerkers één verkoolde massa op de bodem van de kluis.
Iemand van hen zei: “Dat meent je toch godverdomme niet?!”
Nooit is Gods naam misbruikt met zoveel recht.
In café ‘Het Trefpunt’ stierven dertien stamgasten. Laten we hopen: straal bezopen.
Jacob overleefde maar werd een paar weken daarna tijdens een razzia opgepakt samen met zijn vrouw en twee zoontjes.
Zijn dochter was op dat moment elders. Een van zijn zoontjes gaf pijlsnel zijn speelgoed aan een van de buurtkinderen.
Begin oktober zag ik een advertentie op marktplaats waar oude goochelspullen werden aangeboden.
Ik ben naar Wageningen gereden en ontmoette de zestigjarige Odelia, kleindochter van Jacob. De dochter van zijn dochter die de oorlog overleefde.
Ik was daar omstreeks half negen in de avond en vertrok na enen in de nacht.
Het klikte en we spraken urenlang over van alles en nog wat.
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om – na haar in eerste instantie korte verhaal – snel in te laden en te vertrekken.
Ik vertelde mijn hele levensverhaal en zij het hare. Zelden werd ik zo geraakt door een aankoop voor mijn collectie.
Ik heb in mijn auto een hoes met misschien wel honderd cd’s en op de terugweg luisterde ik naar één die gaat over het vooroorlogse Joodse variété theater De Tip Top in Amsterdam. Een prachtige kleinkunstvoorstelling uit 1997.
Al honderd keer geluisterd maar toen ik deze nacht Jenny Arean ‘My Jiddisch Mama’ hoorde zingen ,moest ik verschrikkelijk janken.
Thuis aangekomen pakte ik een woordenboek en probeerde een woord op te zoeken dat inherent is aan de gruwelijkheden die deze familie en anderen is aangedaan. Maar ik kon er geen vinden. Er zijn geen woorden die toereikend genoeg zijn…
De twee oude koffers vol goochelspullen zijn te zien in mijn nieuw zaak ‘Circus en Magic’ die in Wieringerwerf vanaf medio februari open gaat.
Tot de volgende keer.
