Scott Nelson (1966) komt uit Carmichael, een voorstad van Sacramento: de hoofdstad van Californië in de VS. Muriel Brugman (geboortejaar: onbekend 😉) komt uit het Nederlandse Weesp. Ze ontmoetten elkaar in 1994.
Sinds 1999 vormen ze het duo ‘Scott & Muriel’ en laten ze comedy en magic op een unieke wijze samenkomen. Ze wonnen in 2000 als eerste comedy-act ooit de ‘Grand Prix’ op de ‘World Championships of Magic’ in het Portugese Lissabon. In hetzelfde jaar werden ze Nederlands Kampioen Goochelen.
Nu – ruim twee decennia in het artiestenvak later en 25 bespeelde landen verder – kent hun gezamenlijke CV vele highlights.
Ze speelden onder andere een ruime periode hun voorstelling in het Wassenaarse pretpark Duinrell en in 2004 werkten ze voor het eerst in het circus: en wel bij het Wereldkerstcircus Carré. Daarna ze werkten ze onder andere voor Cirque du Soleil, the Big Apple Circus en het Weltweihnachtcircus in Stuttgart. Twee keer (in 2008 + 2018) was het duo onderdeel van het beroemde Circusfestival van Monte Carlo en in 2010 wonnen ze een ‘Gouden Clown’ bij het ‘World Festival of Clowns’ in Ekaterinburg, Rusland.
Scott & Muriel in de foyer van het Cirque d’Hiver Bouglione. (Foto: Frens te Kiefte)
Wie tussen oktober 2023 en maart 2024 afreisde naar Parijs (of dat nog gaat doen) treft het Nederlandse duo in een van de meest gerenommeerde circusproducties van Europa: ‘Cirque d’Hiver Bouglione’.
Twee Nederlanders, als een van de headliners in een grote circusproductie in de Franse metropool. Een interview met ‘The Accidental Illusionists’.
Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
Scott: “De Nederlandse goochelaar en wereldkampioen Richard Ross zag mijn solo-straatshow op een straatfestival in Zandvoort. Hij nodigde me uit om op te treden in de foyer tijdens de pauze van het ‘Magic Stars Festival’ in Monte Carlo. Wát een ervaring! Prinses Stéphanie was de juryvoorzitter. Ook Sean Connery zat in de jury: ik mocht zijn briefje van duizend Frank verscheuren en teruggeven tijdens het diner.
In hetzelfde Monte Carlo speelden illusionisten Philippart & Anja hun revueshow. Met collega’s bezocht ik hun show… het was geweldig. Na afloop dacht ik: ‘dit is het leven dat ik wil! De wereld rondreizen, werken in chique theaters en eten in restaurants’. En zo ontstond mijn droom om illusionist te worden.
Ik raakte goed bevriend met het illusionistenduo. Ze waarschuwden me en zeiden dat het een extreem moeilijk leven was. Maar… ik luisterde niet.
Scott zet zijn Muriel in elkaar. (Foto: Frens te Kiefte)
Sinds eind jaren 80 was ik een straatartiest. In 1989 won ik het ‘Oranjeboom Straatfestival’ in Rotterdam en daardoor kreeg ik veel werk in Nederland. Dus: hoewel mijn toenmalig relatie eindigde, bleef ik in Nederland. Na het ‘buitenseizoen’ was ik werkeloos. Het was winter en het idee om binnen te werken was aantrekkelijk. Daarom spendeerde ik een paar jaar aan het bedenken van een illusie-act. Ook al wist ik niets van illusies. Ik wist alleen wat ik níet leuk vond: de vreemdheid van de dozen en de onlogica van de routines.
Toen ik eenmaal goede ideeën had verzameld, probeerde ik de rekwisieten te bouwen. Een totale ramp! Geen bouwer leek me te begrijpen. Uiteindelijk realiseerde ik me dat ik de rekwisieten zelf moest gaan bouwen. Mét de hulp van houtbewerkers, machinisten en lassers: mensen met verstand van de verschillende materialen.
Én ik had nog het significant andere deel nodig. Daarvoor plaatste ik in 1994 een advertentie in de krant. De advertentie was in het Engels: “Wanted: Slim blond woman, ±165 cm tall, to perform the role of an assistant in a comedy illusion act”.
Ik woonde al jaren in Nederland, maar mijn kennis van de Nederlands taal was verschrikkelijk. Daardoor wist ik niet dat het Engelse woord ‘slim’ in het Nederlands ‘intelligent’ betekent. De Nederlanders vonden het hilarisch; een idioot die zocht naar een ‘slim blondje’. Succes daarmee!
Joeeehoee! (Foto: Frens te Kiefte)
Een radiostation belde me op en wilde me interviewen over mijn zoektocht. Ze wilden dat ik een klein optreden deed. Ik zei: ‘ik doe stille, visuele komedie… hoe werkt dat op de radio?’ Ze zeiden dat het geen probleem zou zijn en dat ze hun luisteraars zouden beschrijven wat ik deed. ‘Oké’, zei ik. Zonder me te realiseren dat die beslissing mijn leven voor altijd zou veranderen…”
Muriel: “Diezelfde ochtend had ik me verslapen. Ik haastte om de deur uit te gaan. Ondertussen stond de radio aan en ik hoorde de dj radio-onvriendelijke dingen zeggen als: ‘nu steekt de goochelaar het zwaard door zijn nek’. Het was heel vreemd.
Toen realiseerde ik me opeens wie dit was: Scott de Goochelaar, die een show op de radio speelt! Ik zag Scott twee jaar eerder en vond zijn show briljant. Toen ik hoorde dat hij een assistent zocht, dacht ik: ik zou geweldig zijn voor de rol!’ Mijn tweede gedachte: ‘ik heb nét een contract getekend bij het entertainmentbedrijf waar ik voor werkte, dus ik kan het niet doen. Jammer, maar ach…
Een paar weken later werkte onze groep op een groot evenement. We deelden de kleedkamer met een mimegroep. Met een van de mimespelers had ik een gesprek en hij vroeg of ik zijn vriend Scott kende. We kletsten wat en dat was dat.
Twee dagen later ging de telefoon op kantoor en kreeg ik een Engelssprekende man aan de lijn. Ik wist meteen dat het Scott was en dat hij op zoek was naar mij.
Ik wilde hem gewoon ontmoeten, ook al was ik niet beschikbaar voor de baan. Die ontmoeting kwam er en we werden verliefd. Het duurde nog vier jaar, voordat ik voelde dat ik klaar was om met hem samen te werken. Toen we dat eenmaal deden, ging het vrij snel”.
Scott & Muriel in Cirque d’Hiver Bouglione 2023/2024. (Foto: Jan-Willem te Kiefte)
Wat deden jullie voordat jullie elkaar ontmoetten?
Scott: “Het begon voor mij met het klassieke verhaal: op mijn achtste verjaardagsfeestje kwam er een goochelaar optreden. Ik vond dat te gek en begon als tiener kindershows te doen. Daarna werd ik table magic goochelaar in restaurants. Maar… toen zag ik een straatartiest in San Francisco optreden. Ik dacht: ‘dit is zó cool! Je doet je show en geeft de hoed door!’
Kort daarna stuurde een vriend me een kopie van de lezing ‘Taking It To The Streets’ van de Amerikaanse goochelaar John Lenahan. Het inspireerde me om – als onderdeel van mijn universitaire studie – naar Europa te gaan voor een buitenlandjaar.
Ik ben begonnen als ingenieur op de universiteit, daarna stapte ik over naar wiskunde en filosofie. Om mijn collegegeld te betalen, werkte ik als goochelaar en reisde ik in de zomer naar Europa om op straat te werken.
Voor, tijdens en ná mijn universitaire studie besteedde ik tijd aan straatoptredens en dat leidde tot reizen door Europa als straatartiest. Ik beleefde veel avonturen en gekke dingen.
Op een gegeven moment keerde ik terug naar Californië. Daar nam ik danslessen, waar ik vreselijk slecht in was. Maar ik moest in contact komen met mijn lichaam. Alles wat ik daarvoor deed, ging nauwelijks gepaard met beweging. Ik had zelfs geen idee hoe ik op het podium moest lopen!
Uiteindelijk keerde ik terug naar mijn universiteit voor wat uiteindelijk mijn laatste semester zou worden. Die zomer vertrok ik naar Europa om op straat op te treden. Door een reeks ongelooflijke toevalligheden schreef ik me in bij een theaterschool in Kopenhagen en toen gingen dingen rollen”.
Muriel: “Ik studeerde Nederlands aan de universiteit van Leiden. Grappig detail: we woonden allebei tegelijk in die stad, zonder elkaar ooit te hebben ontmoet. Voordat ik bij een entertainmentbedrijf ging werken, gaf ik mijn eigen solo cabaret- en comedyshows. Ik schreef liedjes en deed grappige stukjes, maar ik deed niks met magic! Later volgde ik een clownscursus in Londen. Daar ontwikkelde ik mijn eigen ‘karakter’ en stapte over op (meestal) stille komedie”.
Scott & Muriel met hun Bouglione-collega: Matute. (Foto: Frens te Kiefte)
Scott, je bent geboren in de VS en bent tegenwoordig Nederlander. Vanwaar die nationaliteiten-wissel?
Scott: “Ja, sinds 2006 ben ik officieel Nederlands! Sinds 1992 woon ik – vrijwel fulltime – in Nederland. Muriel en ik kochten in 2003 een huis en we trouwden in 2004.
Alles werd ingewikkelder, omdat ik een Amerikaan was. We besloten dat het goed idee was dat ik een Nederlander werd. Ik moest het gevreesde naturalisatie-examen doen, wat achteraf vrij eenvoudig was voor mij.
Ik moet zeggen dat het geweldig is om Nederlander te zijn. Ook omdat we in 2016 besloten naar Frankrijk te verhuizen. Europeaan zijn, maakte dat veel makkelijker”.
En dan door naar het ‘heden’. Hoe zijn jullie bij de familie Bouglione en hun ‘Cirque d’Hiver’ terecht gekomen?
Muriel: “De Familie Bouglione spotte ons in 2008 toen we onderdeel waren van het Circusfestival van Monte Carlo. We zijn toen in gesprek gegaan en speelden in 2016 voor het eerst in het gebouw in Parijs, waar we dus nu voor de tweede keer staan.”
Scott vult aan: “Ik ben zelfs een keer naar Parijs gegaan om over het eerste contract te spreken. Joseph Bouglione (artistiek leider, red.) wilde de gesprekken graag face to face doen. Ik ben toen vanuit Nederland naar Parijs afgereisd voor het gesprek. Dat was al in 2013. Ze boeken hier hun programma’s jaren van tevoren. Helemaal de comedy, omdat dat best een moeilijk onderwerp is. Ze wilden ons voor 2023-2024 graag terug hebben en het is jammer dat het er nu alweer bijna op zit!”
Muriel: “Ja, inderdaad. Het is hier gewoon ontzettend leuk, op alle vlakken is het een prettige werkplek”.
Waarom?
Scott praat er lachend doorheen: “Geen zaagsel, geen kou, geen wind en geen olifantenpoep!”
Muriel: “En vergeet de vloer niet! Die is fenomenaal. Alles wordt met ontzettend veel liefde en aandacht gedaan: er is oog voor detail en het werken met een dergelijk toporkest zoals hier: een verademing! Daarnaast is iedereen superaardig, er is een fijne werksfeer en er zijn zo nu en dan gezellige feestjes. Het is gemoedelijk achter de schermen”.
Scott: “Het is heel ontspannen en dat werkt gewoon prettig. We hebben gehoord dat de Bougliones met hun gebouw misschien meer geld kunnen verdienen als ze in hun jaarlijkse speelperiode het gebouw verhuren als evenementenlocatie. Maar ze kiezen er toch voor om circus te maken, omdat dat hun grote liefde is. Dat geeft geloof ik goed aan wat voor een hart er in deze zaak zit”.
Twee Nederlands die schitteren in Parijs. (Foto: Frens te Kiefte)
Waar slapen jullie? Hebben jullie in Parijs een appartement of…?
Muriel: “Nee we slapen in een Amerikaanse camper. Die kochten we in 2016”.
Scott breekt in: “We kochten ‘m in Engeland op de dag van de Brexit, hahaha. Wat een ellende!”
Muriel vult aan: “De Pond werd wel een stuk minder waard, dus dat was wél een voordeel”.
Scott: “De camper kreeg een Engels kenteken en wij hebben geen Engels adres. De oplossing: iedereen kan in Engeland een bedrijf starten. Dus… ik ben eigenaar van een bedrijf. Het bedrijf doet niks, maar het is wél de eigenaar van een camper. Ik ben in Engeland lid van de ‘Independent Association of Show Men’ en krijg daardoor ook nog een beetje korting op de verzekering. Maar het was een boel papierwerk”.
Scott & Muriel in de foyer van het Cirque d’Hiver Bouglione. (Foto: Frens te Kiefte)
Het Cirque d’Hiver speelt tussen oktober en maart voorstellingen. Maar voorstellingen spelen er niet de hele week. Wat doen jullie op speelvrije dagen?
Muriel: “We zijn ontzettend druk met onze props, want we maken al onze rekwisieten zelf. In juni 2023 zijn we begonnen aan andere werkcontracten en tussen toen en nu speelden we eigenlijk continu. Dat betekent ook dat er onderhoud aan onze materialen plaatsvindt, want er gaan simpelweg vaak spullen stuk. Zo is Scott nu bezig met een nieuw besturingssysteem voor de lopende trap: een element uit een van onze acts”.
– Scott draait zijn laptop bij en op het beeldscherm is een eindeloze lijst met codes te zien. –
Scott vertelt daarover met gepaste trots: “Dit is wat ik doordeweeks zo al doe, hahaha! Bijna 900 regels met codes die ervoor zorgen dat de trap qua achterliggende techniek weet wat er gebeuren moet. En dat codeer ik dus helemaal zelf. Ja… daar zit wel even wat tijd in”.
Frankrijk: circusland. Parijs: circusstad. Spelen jullie hier voor alleen maar volle zalen?
Muriel: “Dit jaar is een gek jaar. Normaal zit het vaak écht goed vol. Dit jaar heeft het circus toch vaak te maken met een redelijke hoeveelheid aan lege plaatsen. Dat komt enerzijds door de inflatie en het feit dat mensen minder te besteden hebben. Anderzijds spelen de verschillende oorlogen in de wereld hierin een rol. Sinds de ontwikkeling van de situatie tussen Israël en Palestina is de kaartverkoop behoorlijk gekelderd.
Het is een trend die over de hele linie in Parijs zichtbaar is. Er heerst bij de mensen een sombere stemming en livevoorstellingen hebben daardoor bij het publiek een mindere prioriteit. Je hoort dit bij alle producties – van circus tot musical – in Parijs terug; er zijn zelfs grote producties met megabudgetten die voortijdig zijn gestopt wegens tegenvallende kaartverkoop”.
Handtekeningen zetten in de pauze. (Foto: Frens te Kiefte)
De Parijse toeschouwers: hoe zijn zij?
Scott: “Je merkt dat het anders is dan in andere Franse steden. Het is een stads publiek en ze reageren heel goed. Dat komt ook doordat Joseph Bouglione zijn publiek kent en weet wat ze willen zien. (Scott maakt een klikkend en tempovol geluid met zijn vingers). Alles moet snel en strak in elkaar zitten. Een voorstelling mag maximaal twee uur duren en niet langer. Alles wat niet nodig is, gaat eruit”.
Muriel: “Joseph bouwt de show. Wat ik persoonlijk opvallend vond, was dat we maar liefst twee weken repetitieperiode hadden. Iedere dag vonden de repetities plaats en daar werd de tijd voor genomen, zonder enig gestress. Ze weten gewoon dat het een bepaalde tijd kost om een goede show te bouwen. Dergelijke repetities spelen zich af tussen 10.00 en 18.00 uur en in de avond ben je vrij. Dat hebben we wel eens anders gezien. Denkend aan andere producties waarbij er in het repetitieproces vaak paniek is en je om 02.00 uur in de nacht nog staat repeteren. Het is hier vanaf het begin superrelaxed.
Op een gegeven moment staat de show. En na het eerste speelweekend verhuist Joseph naar de achterkant om daar te kijken hoe het loopt en om te finetunen met de pistejongens. Het is binnen het circus natuurlijk belangrijk dat backstage alles op rolletjes loopt”.
Scott & Muriel in zwart/wit. (Foto: Frens te Kiefte)
Is er ook een verschil te signaleren tussen de publiekreactie in Parijs en plekken in andere landen waar jullie werkten?
Muriel: “Duitsers zijn bijvoorbeeld ontzettend uitbundig in hun reactie. Dat is hier in Parijs niet het geval”.
Scott neemt het over: “Het ding is ook een beetje: elk publiek is anders. Je kunt hier in Parijs een voorstelling hebben, waarbij het publiek in de middag helemaal losgaat. En een paar uur later bij de avondvoorstelling moet je écht hard werken om een reactie te krijgen. Het is daardoor lastig te zeggen hoe het qua publieksreactie in de verschillende landen in elkaar steekt”.
Muriel: “Wat ik merk in Frankrijk én wat ik na afloop terugkrijg, is dat veel toeschouwers spreken over ‘de wereld van Scott & Muriel’. Ze kijken dus naar de karakters, de diepere laag en de gedachte achter ons werk. Dat vinden de Fransen belangrijk en daar slaan ze heel erg op aan. Die aandachtige manier van kijken; dat maakt het Franse publiek uniek”.
Scott & Muriel, 2024. (Foto: Frens te Kiefte)
Wat staat er voor de komende periode op de agenda?
Muriel vertelt enthousiast: “We gaan naar… PERU! Daar spelen we twee maanden: in juli en augustus 2024. Dat wordt een sterk programma, waarin het thema ‘magic’ is. Naast ons staat onder andere de comedian Housh-Ma-Housh in de voorstelling en de bandleider van Cirque d’Hiver gaat het in Peru op de rails zetten”.
Scott: “Er liggen ook verschillende contracten voor de winter op de tafel, maar er is nog niks definitief. Ik denk dat we een dinnershow in Duitsland gaan doen in november en december. We deden zoiets eerder bij Palazzo in Amsterdam. Dat was te gek!”
