Het was altijd vaste prik. We kwamen een of ander stadje ingereden en ik zei dan tegen mijn vrouw: “Ik ruik de olifanten al!”
We hoefden nooit lang te zoeken want op de één of andere manier reed ik er rechtstreeks naar toe.
Échte circusliefhebbers weten precies wat ik bedoel.
Het hart gaat sneller kloppen naarmate de tent dichterbij is.
En dan sta je er opeens recht voor. Zo’n kolossale gestreepte viermaster tent met vele lampjes. Een groot aantal wagens eromheen en een geweldig voorfront.
Tot een jaar of tien geleden gingen wij maandelijks wel een dag of vijf op pad.
Van het ene circus naar het andere.
In Duitsland van Circus Barum naar Circus Busch-Roland en dan snel door naar Circus Krone.
In Zwitserland naar Knie, Nock en Royal en in Scandinavië van Maximum naar Arnardo en dan tweehonderd kilometer verderop naar Merano.
Het is voorbij, het is over met de pret, de koek is op. Althans: veel van de bovenstaande circussen zijn opgedoekt, omdat het voor hen niet meer te doen was.
Daarvoor is wel iets in de plaats gekomen. Nieuwerwetse initiatieven zoals: moderne theatercircussen en veel vormen van straattheater. En toch: voor de fan van klassiek circus is het een karige bedoening.
Maar het is net als de hele discussie rondom Zwarte Piet. Ouderen maken zich er drukker om dan kinderen. Die weten niet beter of Piet is geel, rood of paars.
Als ze over veertig jaar alle gekleurde Pieten willen vervangen voor zwart krijg je weer gezeik. “Wij willen gewoon gekleurde”, roepen dan de oude mensen die nu kind zijn dan.
Zo is het ook met circus. Dat handjevol eigenwijze circusgekken doet er natuurlijk niet toe. Circus is net als elke andere onderneming gewoon een bedrijf. En wie stilstaat delft het onderspit.
Handige circusondernemers weten precies wat ze moeten doen om de massa aan de kassa te behouden en ik respecteer dat.
En… de tenten zitten weer vol, want op de lege plekken projecteren we er gewoon wat publiek bij!
Tot de volgende keer.
