Staat van Geluk bij Circolo

Volgens circusdirecteur Marc van Festival Circolo konden mensen die van klassiek circus houden hun hart ophalen met een groot deel van de voorstellingen. Circusonderzoeker Cedric Stalpers ging met een klassiek-circus-meetlat langs de voorstellingen en kon tot zijn verrassing constateren dat dit klopte. Liefhebbers van het klassieke circus die enigzins scepsis hadden, en niet kwamen hebben echt wat gemist.

Tekst Cedric Stalpers

Na verschillende edities in Liempde streek Circusfestival Circolo in 2018 voor het eerst neer in Tilburg. Geen onlogische locatie aangezien Tilburg bekend staat om zijn circusacademie (AcaPA) en zijn hartelijke welkom (in het verleden) voor circussen als Moskou Holiday en Renaissance, het Wintercircus van Kevin van Geet. Tilburgers zoals ik bood Circolo de mogelijkheid om meer dan een week lang verschillende circusvoorstellingen te zien. Waren die de moeite waard? Of waren ze te artistiek voor een eenvoudige liefhebber van klassiek circus zoals ik? En wat betekent dit festival voor de stad Tilburg?

Toegankelijk?

Tilburg is een eenvoudige industriestad, die tussen provinciestad Den Bosch en het bisdom in Breda ligt. Het is de vraag of zonder een festival als Circolo een toonaangevend Brits gezelschap als Ockham’s Razor – met de voorstelling Tipping Point – zijn weg naar de stad gevonden had. Deze poëtische voorstelling van vijf acrobaten en evenveel balanceerstokken was een feest voor iedere circusliefhebber. Modern maar toch toegankelijk en vol humor. Mensen die in het verleden met veel plezier Herman Renz bezocht hadden, zouden ook van deze voorstelling genoten hebben.

In het algemeen viel de toegankelijkheid van de voorstellingen in positieve zin op. Als debuterend bezoeker van het festival vreesde ik dat het nieuwe circus iets te ferm zou breken met een kunstvorm oorspronkelijk bedoeld voor alle rangen en standen. Echter waren meer dan acht van de tien shows geschikt voor een breed publiek. Op dit festival probeerde het nieuwe circus net als het klassieke toegankelijk te zijn voor alle bezoekers – niet alleen voor culturele fijnproevers.

Als ik een klein puntje van advies mag geven aan de organisatoren: probeer bezoekers hun weg te laten vinden door met icoontjes (bijvoorbeeld vraagtekens) aan te geven hoe complex een voorstelling is, zodat een liefhebber van klassiek circus niet per ongeluk net die ene voorstelling bezoekt die niet zo begrijpelijk is.

Talent in de tent

Naast grote namen als Oxham’s Razor werd op Circolo volop ruimte geboden aan jonge artiesten onder de titel Laat je verrassen door talent in de tent. Zij waren te zien in de tent die, toepasselijk, de Verrassing getiteld was. Hier traden onder andere Duo No Nonsense, Ray Cardoze en Felix Feldmann op en hun acts spreken – net als Oxham’s Razor – liefhebbers van zowel klassiek circus als nouveau cirque aan. Zinni Oberski, met haar act Dreams of Lesser Gods, zou de tweede doelgroep iets meer hebben bekoord dan de eerste, maar was haar act gerijpt en goed uitgevoerd. Met hun acts kunnen al deze jonge artiesten zó het grote podium op of de grote piste in.

[ngg src=”galleries” ids=”75″ display=”basic_slideshow”]

Tilburgse circusacademie

Collectif Malunés en Circus FahrAway ontpopten zich snel tot publiekslievelingen. Beide werden bemenst door alumni van de Tilburgse circusacademie. Mooi om te zien dat deze oud-studenten van schuchtere rups uitgegroeid zijn tot fraaie vlinder. Zij hebben niet alleen hun act verfijnd, maar tevens hun repertoire aan muzikale en acrobatische vaardigheden uitgebreid.

Kind van een circusartiest

Na tien dagen met diverse voorstellingen, waaronder het lieve, Franse familiecircus Compagnie Barolosolo met Plus Haut!, bedacht ik me dat Ernest Hemingway gelijk had: circus is goed voor je. De laatste voorstelling van het festival was van Mees Borgman, een kind van een circusartiest en een actrice. De titel van haar voorstelling was goed gekozen en vatte mijn indrukken van het festival dan ook goed samen: Staat van Geluk.