In de prachtige nieuwe tent – met ouderwetse stormpalen – van het Zweedse ‘Cirkus Brazil Jack’ – presenteert circusproducent Emmanuel Horwood zijn speciale najaarsproductie van 24 tot en met 31 december als ‘Wintercircus Apeldoorn’ en van 4 tot en met 7 januari als ‘Nieuwjaarscircus Sittard-Geleen’.
Binnenin biedt de Roncalli-achtige artiesteningang met verlichte bogen en veel rood gordijn, hiervoor het perfecte decor. De show is in de basis traditioneel maar met een modern lijstje, door stijlvol licht en fenomenale uptempo livemuziek.
De zes man sterke band zit gedurende het grootste deel van de voorstelling helaas wat verstopt in het donker. Om dat goed te maken spelen ze na de finale nog even door, zodat het bijna moeilijk is om deze live soundtrack niet als hoofdnummer te waarderen wanneer je de tent verlaat.
Ook is het noemenswaardig dat spreekstalmeester Marc Boon de muzikanten één voor één voorstelt. Het typeert de presentator die het publiek op charmante wijze aan de hand meeneemt door een warme voorstelling.
In een mooie omlijsting rolt de voorstelling in hoog tempo door de piste. Vooral het eerste deel is snel – na drie kwartier speeltijd – voorbij. Na de pauze neemt een Gerling-duo er wat meer de tijd voor op het Wheel of Death. Tijd die ze prima is gegund, want het zet de tent voor het eerst echt op stelten.
Voorspelbaar, maar mét een glimlach
Kort voor de finale krijgen we het grootste deel van de portie clownerie voorgeschoteld, door het ‘José Michel Trio’. Voor de pauze mocht de naamgever van dit trio zich al introduceren met een onzinnige reprise: een ‘love song’ playbackend, waarbij hij de vrouwenrol op zich nam door een dweil op zijn hoofd te leggen.
Met de bekende waterentree aan het eind van de voorstelling maken Jose Michel en partners al jaren naam in de klassieke circuswereld. Het matige Nederlands van de clowns en de zeer voorspelbare grappen maken dit niet per se tot een hoogtepunt van de voorstelling. Maar dan – na tien minuten – ontdek ik toch een glimlach bij mijzelf en bij andere volwassenen in het publiek. Of dit komt door het lekker lompe smijtwerk van de clowns (waar iedereen stiekem wel eens aan mee wil doen) óf door het simpelweg prachtige plaatje dat ook uit een fotoboek had kunnen komen?
Dynamische opening
Hoe traditioneel de clowns zijn, zo erg proberen de ‘Dolly Dancers’ en de ‘White Angels’ – vier danseres-acrobaten en een kwartet Oekraïense acrobaten – een frisse stijl neer te zetten.
Dat lukt ze goed in de opening met partneracrobatiek, tissue en rood-witte kostuums. Een fraaie binnenkomer. Bij Circus Louis Knie in Oostenrijk hebben ze deze stijl afgelopen seizoen tot in de puntjes gekopieerd van Circustheater Bingo en diens samenwerkingen met het Zwitserse Circus Knie. Het publiek in Apeldoorn en Sittard-Geleen heeft van beide partijen nog nooit gehoord en geniet gewoon van een dynamische opening.
De finale-act komt ook van de Bingo-kopie groep, nu met fast track-springen omlijst met danseressen in Engeltjes-kostuums. Hier blijkt dat dolenthousiast meestampen en met de vuist gebald roepen na elke salto, niet genoeg is om een sterke act te maken. Daarvoor is de acrobatiek eenvoudigweg van een te laag niveau, de muziek (niet live) te monotoon, en vooral de choreografie te veel herhaling van een simpel dansmotiefje.
Dit wat matige finalenummer komt ongelegen na een tweede deel dat al niet spettert met hoogstaande skills. Weliswaar stelen de Gerlings de show op hun Wheel of Death: daar gaat het toch vooral om de sensatie en ingehouden adem.
Verterende dierennummers
Bij de dierennummers voert vertedering de boventoon. De vier kamelen onder leiding van Rudy Althoff brengen daarbij een vleug exotische dieren in de piste en de lieve honden van Sandro Montez werken hun repertoire in hoog tempo af: zij hadden er duidelijk zin in.
Daartussen manipuleert Vanessa Berousek lichtblauwe turnballen als ritmisch gymnast en jongleuse. Een theatraal omgeslagen doek, donkerblauw licht en keiharde Laura Fabian-muziek uit de speakers impliceren allemaal een dramatisch verhaal in de act. Maar een rode draad of emotionele betekenis valt niet te ontdekken. In combinatie met het wat karige technisch repertoire laat ze het publiek dan ook twijfelend achter. Hier zit absoluut nog meer in.
De beste acts zitten in het eerste deel. Isabela & Ernesto maken een mooie cradle-act, Michael Zorzan jongleert in pak prima met zijn diabolo’s en Rudy Althoff presenteert soepeltjes zes ezels in een ontzettend leuke vrijheidsdressuur.
Quick change = highlight
De top-act van dit wintercircus is een klassieker: de quick-change van ‘Duo Monastyrsky’. De kostuums zijn stijlvol, de illusies divers en feilloos uitgevoerd op de fantastische liveklanken van het orkest. Op alle mogelijke manieren verwisselen zij én hij van kostuums. En tussendoor dansen ze swingend in het rond, een tikje nonchalant maar dat past wel bij de variété-sfeer van de act.
‘Wintercircus Apeldoorn’/ ‘Nieuwjaarscircus Sittard-Geleen’: een genot om daar te zijn!
