2010 : Poehaa zet de boel op stelten
Mr. Poehaa
ARNHEM – Theatercircussen, circusvarieté, het nieuwe circus, allemaal kretologie die gebezigd wordt om in de gunst te komen van nieuw circuspubliek. Eigenlijk vond ik dit altijd het verbloemen van gemis van circusdieren. Je kunt circusdieren weglaten uit gemakszucht, het kost namelijk een heleboel tijd, ruimte, verzorging, enz. Cirque du Soleil begint er niet aan, omdat dieren niet echt voorspelbaar zijn. Hun acrobaten en artiesten kunnen als machines hun act doen, maar dieren krijg je niet zover. Ze zijn niet echt tegen circusdieren, maar vinden het gewoon onpraktisch om ermee te reizen. Wel hebben ze een complete show met paarden, en die ziet er dan ook weer heel gelikt uit. Hehe, dat was mijn intro. (foto: mr; Poehaa, mijn geliefde begeleider René Hildesheim)
Het tweede BIC weekend, Begeleider in de circuskunst beleefde ik vorige week in Arnhem. Een heftig weekend met veel workshops achter elkaar, waarvan elke avond om half elf pas de laatste eindigde. We kregen les in een “droomgebouw”, een heerlijk sfeervol circusschooltje, dat op punt staat ontruimd te worden, de exploitatie is te duur. Het tweede gebouw was een afgedankt gymnasium als antikraakproject, wachtend op sloop, daar sliepen we. Ik had riant een heel klaslokaal voor mezelf alleen. (dat heb je als je op legendarische wijze snurkt). Heerlijk. Circus Poehaa is een circus dat vooral dingen doet met drama, modern circus dus. En drama was wat we kregen. Een workshop Innerlijke clown, waarbij we allerlei emoties moesten uitbeelden, van heeeeeeeeel verdrietig tot heeeeeeel blij enz. We brulden het uit, lachten ons suf op bevel. Een soort oerschreeuwtherapie, en met het beetje tekort aan slaap ’s nachts (ik sliep weer op een harde gymmat) voelde ik het effect van de oerschreeuw steeds meer. Wie wil nu emo, en emo tonen, dat is verboden in deze maatschappij. Liever als een bikkel ergens in de tissu hangen, zoals de vorige keer, of even in de trapeze, dan die emotie. En dat voelden meer klasgenoten van mij. Er kwam tijdens dat weekend iets naar boven borrelen dat lang verborgen zat. Op de laatste dag kregen we les met kegels, daar heb ik niks mee, want ik ben er te onhandig voor. Ik voelde al bijna de tranen in mij opborrelen en beloofde mezelf deze maand elke dag te oefenen. Daarna kregen we een heftige workshop waarbij je fysiek emoties moest uiten. Het begon onschuldig, met je te pletter rennen in de gymzaal. Mens, wat heb ik een conditie en wat was ik al moe. Het werd pas heftig toen we met grote stokken gingen werken, na het nodige gooi en smijtwerk, moesten we ons inbeelden dat die stok een persoon was. Plots stond daar mijn vader naast me, in de golven van Aruba. Ik besefte dat het misschien wel de laatste keer geweest was voor hem, dat hij daar genoot van de zee. En plots kwam daar een zee van tranen. Ik was niet te stuiten. Later in ons stukje uitvoering kon ik alleen nog maar bleren. Tja, dat noemen ze nu circustheater en drama, met de nadruk op drama. Weer een heel ander aspect van circus dus. Ik kan niet wachten tot eind april, waar we met Rotjeknor aan de gang gaan. Die heeft als speerpunt welzijn en bewegen haha, en dan hoop ik echt vertroeteld te worden, liefst in de tissu. Tot die tijd ga ik me te pletter oefenen met clubs, en hoepels, en onderbindstelten… want ook daar hebben we een prachtige workshop mee gedaan, ik heb het 2 minuten gedurfd, maar de volgende keer, dan zal ik laten zien dat ik het kan. gewoon vanaf het aanrecht door de kamer gaan lopen en me op de bank laten neerploffen. Hoe ouwer hoe gekker.
