Aan het begin van juni kijkt Circusweb terug op de circus highlight uit mei: de 2024-editie van Circusstad Festival. Circusstad Festival kende dit jaar een sterke invulling van het onderdeel ‘humor’. In dit Circusweb-artikel zoomen we in op twee komische voorstellingen, met ieder een compleet eigen interpretatie en uitvoering van humor.
Voorstelling 1: Compagnie Baccalà
De eerste voorstelling is de voorstelling ‘Pss Pss’ van Compagnie Baccalà. Het duo wordt gevormd door de Italiaans/Zwitserse Camilla Pessi en de Italiaanse Simone Fassari.
Zij zijn de modern clowns die zich laten inspireren door het tijdperk van de stomme film. En in hun voorstelling bundelen zij humor, poëzie, muzikaliteit en acrobatiek.
Compagnie Baccalà. (Foto: Frens te Kiefte)
De rekwisieten zijn op twee handen te tellen: een appel, een banaan, een diabolo, een accordeon, een trompet, een ladder en een trapeze. Zij zijn de partners die het duo begeleiden in een voorstelling van ongeveer een uurtje, waarin geen enkel woord gesproken wordt.
Aan het begin van de voorstelling staan Camilla en Simone naast elkaar. Het lijkt alsof ze geen enkel idee hebben wat ze met elkaar aan moeten. Zo bouwt de voorstelling uiteindelijk op naar een spektakelstuk aan het einde: de trapeze. Daartussen plagen ze elkaar, zoeken ze elkaar weer op en flirten ze met mensen uit het publiek om elkaar jaloers te maken.
Eigenlijk is het een grote zoektocht naar vertrouwen. Vertrouwen ze elkaar om uiteindelijk in de trapeze te belanden en daar het spektakelstuk uit te voeren?
Compagnie Baccalà. (Foto: Frens te Kiefte)
In de opbouw naar dat spektakelstuk is de publiekparticipatie bijzonder noemenswaardig. De clown in het circus heeft vaak de neiging om het publiek op een irritante manier te betrekken bij zijn of haar act. En Compagnie Baccalà weet daar een andere draai aan te geven.
Compagnie Baccalà. (Foto: Frens te Kiefte)
Op een geestige, respectvolle en waarde toevoegende manier helpt een man uit het publiek het duo om de trapeze te beklimmen. Dat lijkt aanvankelijk te lukken, maar ze komen nét een stukje hoogte tekort om de trapeze te beklimmen. Daarvoor wordt een ladder gebruikt die via de zaal – en dankzij de technicus – opkomt. Met een boel gestuntel wordt de ladder over het publiek heen getild om vervolgens op het toneel te belanden. Maar… Camilla en Simone ontdekken dat de ladder nog een ander talent heeft, namelijk: een muzikaal talent. De traptreden zijn hol en op de uiteinden van die holle treden blazen ze een melodie.
Compagnie Baccalà. (Foto: Frens te Kiefte)
Vervolgens belanden ze aan de trapeze, wat simpelweg een goede act is. Overall is het knap wat de twee zwerverachtige karakters weten neer te zetten. Een groot palet aan gezichtsuitdrukkingen, flexibele lichamen en sterke humor zorgt voor een interessant geheel.
Voorstelling 2: Circ Olé
Een interessant geheel is ook van toepassing op ‘Circ Olé’. Een speciaal voor Circusstad Festival samengestelde voorstelling, waarin de talenten van de knotsgekke gitaristen Paul Morocco en Marcial Heredia (bekend als het duo ‘Olé’) worden gebundeld met het talent van circusartieste Diane Renée Rodriguez.
Diane Renée Rodriguez. (Foto: Frens te Kiefte)
De toevoeging van Diane levert nóg meer temperamentvolle vibes. We zien haar aan de danstrapeze en tijdens het blok waarbij flamencodans en boleadoras elkaar ontmoeten. De boleadoras – een oorspronkelijk door Argentijnse ‘Gauchos’ gebruikt wapen – wordt ingezet als spectaculair percussie-instrument in dans.
Diane Renée Rodriguez. (Foto: Frens te Kiefte)
Rodriguez’ inzet is een goede keuze. De trapeze is sierlijk en romantisch. En het dans- en boleadorasblok zet je in vlam. Tegelijkertijd is haar werk een moment om even op adem te komen en in Spaanse/ Argentijnse sferen weg te dromen.
Dat op adem komen is ook wel nodig, want tijdens de rest van de halfuur durende voorstelling is het vooral: LACHEN.
Marcial Heredia. (Foto: Frens te Kiefte)
Het duo Olé is meer dan hilarisch. Het gitaarspel en de zang zijn top. En verder is het een grote geweldige humoristische bende. Handen die door gitaarspel kromgebogen zijn, een ontzettend geestige Elvis-imitatie, grappig samenspel tussen Paul Morocco, Marcial Heredia én het publiek en sinaasappels die door de tent vliegen. Het kan niet op!
Paul en Diane. (Foto: Frens te Kiefte)
Compagnie Baccalà versus Circ Olé
Wanneer je de beide komische voorstelling uit dit artikel naast elkaar ligt, ontstaat er een interessante vergelijking.
Compagnie Baccala zoekt de humor in het stille en het poëtische. Een voorstelling die waarschijnlijk elke avond voor 99,9% hetzelfde verloopt. Technisch perfect uitgevoerd en theatraal ontzettend kundig. Clowns die de kunst ademen.
De Olé-heren laten de routine meer los. Vermoedelijk is negentig procent in deze voorstelling ook elke keer hetzelfde. Helemaal okay, want het publiek ziet de voorstelling toch maar één keer.
Paul Morocco. (Foto: Frens te Kiefte)
Maar wat waanzinnig is om te ervaren, is het improvisatievermogen. Paul en Marcial spelen continu in op wat er in de zaal gebeurt. De drie ONWIJS vervelende pubers die bij Circ Olé in de tent zaten; daar had Compagnie Baccala wellicht geen oplossing voor gehad. Duo Olé wist de drie jonge gasten goed aan te pakken. En ja… als dat dan even inhoudt dat het hele publiek mee kan kijken met hoe de pubers met veel humor aangepakt worden, is dat natuurlijk genieten!
Dat inspelen op de situatie is iets wat typerend is voor de circusartiesten van Olé, die in hun carrière veelvuldig op de straat (bij straattheaters) spelen. De gedachten ‘ik moet het publiek vasthouden, anders lopen ze door’ is iets wat in de ziel van de voorstelling verweven zit.
Baccalà en Olé. Beiden interessant. Beiden komisch. Beiden anders.
Paul Morocco. (Foto: Frens te Kiefte)
