Een maand of vier geleden werd het aangekondigd. Robert Ronday gaat samen met zijn zoon Justin rondom de feestdagen een productie neerzetten in Venlo.
Naar mijn mening heeft Ronday de lat na zijn afscheid als directeur van circus Herman Renz de laatste jaren wat lager moeten leggen bij diverse arrangementen, bij laten we zeggen derden oftewel als ingehuurde spreker.
Laten we eerlijk zijn het niveau van circus Herman Renz is moeilijk te evenaren. Tot zaterdagavond 20 december in Venlo.
Weliswaar totaal anders van opzet en veel kleinschaliger, maar wat betreft de kwaliteit schuurt het wel heel dicht tegen het ooit zo florerende nationale Nederlandse circus aan.
Circus Ronday. (Foto door: Alfons Borm)
Ik begin direct te vermelden dat het eigenlijk Justin is die de scepter zwaait en naar ik heb begrepen de traditie van vijftig jaar de naam Ronday in de circusscene moet voortzetten.
En met moeten bedoel ik ook moeten maar daar kom ik nog op terug.
Om direct met de deur in huis te vallen; deze eerste editie is niet geslaagd, want met dat woord doe ik de show tekort.
Het was waanzinnig en eerlijk gezegd weet ik niet eens waar ik moet beginnen, want zo opgewonden ben ik bij het beschrijven van wat ik in de unieke spiegeltent heb mogen meemaken.
Op de eerste plaats is het al een unicum dat het spektakel zich afspeelt in deze theater kiosk dus totaal anders dan een tent of regulier theater. Het straalt de grandeur uit van de jaren her, maar verwacht nu geen oubollige voorstelling want dan heb je het goed mis.
Je krijgt een volle laag kwaliteit, sfeer, gezelligheid en vakmanschap in weliswaar een klassieke setting maar een moderne show van tweeduizendnu die toch ademt naar de tijd toen kwaliteit nog heel gewoon was.
Een recensie behoort een beschrijving van het gebodene te bevatten met zowel hoogtepunten als minpunten maar ik kan geen minpunt bedenken zonder een muggenzifter te zijn en ik heb een hekel aan zoeken naar spijkers op laag water.
Circus Ronday. (Foto door: Alfons Borm)
De voorstelling
We gaan beginnen.
De show stond op deze première avond als een huis met louter goede tot uiterst goede artiesten.
Acht volwaardige variété acts worden afgewisseld met een ballet en een clown. En ik ga het als eerste over de clown hebben of liever gezegd komiek.
Francesco Beeloo ga ik volledig rehabiliteren na mijn bevindingen van vorig jaar in Haarlem, want het is zelden iemand gelukt mij zo in de maling te nemen.
Hij werd aangekondigd als zijnde afkomstig uit Italië en dat heb ik tot bijna het eind van de voorstelling geloofd. Ik wist totaal niet dat hij Francesco was, zo goed speelde hij zijn Italiaanse personage. Bovendien kan ik rustig stellen dat hij tot de allerbesten behoort als het gaat om zijn buikspreekact.
Maar ook zijn overige entrees waren uiterst vermakelijk. Hier staat een vakman pursang.
Vond ik vroeger zijn ouders als The Shepherds al erg goed, zoonlief evenaart het. Vorig jaar was hij om diverse redenen ongelukkigerwijs niet in de beste tijd van zijn leven maar de voorheen altijd goede artiest is helemaal terug.
Misschien zelfs beter dan ooit en sorry dat ik het ga zeggen.Maar zijn buikspreekact stijgt ver uit boven het niveau van de veel geprezen en beroemde Willer Nicolodi, die mijns inziens met zijn blauwe simpele accountantskostuum behoorlijk op de automatische piloot werkt de laatste jaren. Dus Carré: probeer eens iets anders en ik zeg… Francesco Beeloo!
Na afloop van de voorstelling bracht hij in de foyer bovendien een aantal heerlijke American Songbook nummers te gehore om je vingers bij af te likken.
La Bouche showgirls laten zien dat een ballet in het circus ook kan zonder ladders in de kousen en te dikke danseressen. Of haal ik nu weer de woede op de hals van deugmensen die deze uitspraken niet dulden.
Dit Engelse kwartet zijn bloedmooie dames met waanzinnige kostuums in een samengaan van prachtige choreografieën en dat nog eens aangevuld met geweldige muziek. Ronduit het beste van het beste.
En nu komt toch mijn kritiek. De totale show is een aaneenschakeling van hoogtepunten en dat lijkt een compliment en dat is het natuurlijk ook. Persoonlijk vind ik het te hoog gegrepen voor deze uit zeventigduizend personen tellende stad.
Het niveau is dusdanig hoog dat het wat mij betreft een echte galashow is in plaats van een door massa’s mensen te bezoeken kerstvakantieuitje.
Hoewel het Hotdogs-hondennummer en Francesco Beeloo artiesten zijn voor het hele gezin, zouden alle overige acts inclusief het ballet niet misstaan in bijvoorbeeld het Lido in Parijs.
Circus Ronday. (Foto door: Alfons Borm)
Overdrijf ik nu of heeft mijn gevoel gewoon te maken met de totaal andere ambiance waar het zich in afspeelt dan we gewend zijn.
De spiegeltent afkomstig uit België is voorzien van een rond rood podium en eigenlijk zit elke bezoeker er met zijn neus bovenop. Vierhonderd zitplaatsen en toch bijna iedereen vooraan. Regelmatig had ik het gevoel alsof ik in de Kit Kat club – bekend van de musical Cabaret – zat.
De bijna uitverkochte premièreavond was direct een schot in de roos. Regisseur Justin Ronday heeft een voorstelling gesmeed zonder ook maar één moment stilte en werkelijk elk muziekje op het juiste moment gestart.
Muziek die bij elk optreden formidabel was en je hier echt niet kan spreken over het jammerlijk ontberen van een live orkest. Hier wil ik mee zeggen dat de kwaliteit van zowel de techniek als de gebruikte muziek gewoon voldeed aan de uiterste verwachting.
Het echte variété bestond achtereenvolgens uit jongleur Rafael Gill tempo, Angelika Varga met zweepslagen, Yuri Caveagna op de rola rola, Pat en Pip Clarrison met hun hotdogs hondendressuur, Lajos Nereus (bordjes draaien), de acrobatiek van Duo Solys, Robert Berousek op de vrijstaande ladder en Yuri en Veronica met boogschieten en messenwerpen.
Circus Ronday. (Foto door: Alfons Borm)
Acht hoogstaande acts zonder ook maar één mindere die gewoonweg allemaal in de grootste circussen ter wereld kunnen staan en dat dan ook regelmatig doen.
Senior director Robert Ronday presenteert op zijn inmiddels befaamde manier de show. Zijn markante stemgeluid is steeds opnieuw een feest der herkenning en eigenlijk verdient hij inmiddels het predikaat ‘Mister Circus Nederland’.
Over dit concept is nagedach,t maar ik betwijfel of het op een goede manier over te brengen is op het grote publiek.
Variété is niet zo Nederlands maar gelukkig is toch ook het woord circus er aan toegevoegd, beter bekend natuurlijk.
Voordeel is dat supermarkt Jumbo vier shows heeft uitgekocht en de 1600 kaarten daarvoor zijn uitverkocht. Dat betekent dat het toch moet gaan leven in Venlo.
De dikverdiende 5 sterren gaan naast de kwaliteit en montage van deze voorstelling ook naar de vele details eromheen.
De gezellige entree met kraampjes, het uiterst verzorgde programmaboek, de samenwerking met plaatselijke ondernemers waaronder het goed georganiseerde Ronday-arrangement bij van der Valk en als laatste het prachtige voorfront van de kiosktent.
Veel circus lijkt tegenwoordig op elkaar. Na het verdwijnen van het overgrote deel van de dieren zijn de circussen aangewezen op artistieke acts. Vaak zitten tussen enkele goede acts enkele mindere of afgezaagde nummers verweven in het geheel maar hier niet.
Hier klopt alles waarbij ik tot slot wil vermelden dat er een heel hoog tempo in de tweeëneenhalf uur durende show zit zonder ook maar één moment waarvan je denkt: dit had van mij niet gehoeven.
Ja, ik ben enthousiast en ben zelfs gaan bidden dat de kaartverkoop van de overige tweeëntwintig shows goed gaat. Want dit moet in 2026/27 terugkeren.
Kom ik nog even terug op het moeten van de blijvende aanwezigheid van de naam Ronday in de persoon van zoon Justin. Als deze productie een voorbode is wat komen gaat dan mogen de andere producenten hun borst nat maken. Hier is een groot talent aan het werk.