De 39ste editie van het Wereldkerstcircus speelt klassiek circus pur sang met een verfrissende collectie acts. Golden oldies en echte premières staan naast elkaar. Met meer livemuziek dan ooit en een lichtregie om je vingers bij af te likken, is het heerlijk wegdromen in Carré.
Na een editie vol technische virtuositeit in het afgelopen jaar, ligt het zwaartepunt tijdens de 39e editie vooral bij knallende artiestenpersoonlijkheden. Acts uit Zuid-Europese en Amerikaanse landen domineren de line-up. Misschien komt het wel door hun extra portie energieke inbreng, dat deze productie nooit statisch aanvoelt – toch de valkuil van een traditioneel nummerprogramma.
Uit de startblokken
De voorstelling schiet waaghalzerig uit de startblokken. Trapeze-routinier Alex Michael was eerder in Carré met Deckenlauf op meer dan 10 meter hoog. Het stuntwerk wordt welleswaar niet sierlijk uitgevoerd, maar blijft doodeng om naar te kijken.
Alex Michael. (Foto door: Frens te Kiefte)
Direct daarna zet Revolution the Art of Dance de opgebouwde spanning om in één blok energie. Negen gauchos-danseressen bezetten de volledige piste met hun trommels en touwtjes. Een wereldact in het genre: strakke choreografie, krachtige tricks en gloedvolle performance.
Vervolgens is het aan clown Chistirrin om de assist af te maken en de show definitief op gang te schieten. Dat lukt hem glansrijk, zijn Carré-debuut ‘zit’. Druk in de rondte improviserend, baant hij zich een weg door het publiek. Chistirrin is mimisch hyperactief sterk en heeft originele nummers met een hoge grapdichtheid.
Chistirrin. (Foto door: Frens te Kiefte)
Onderscheidend in unieke acts
Na deze drietrap van spanning, spektakel en ontladende lach, staat dit 39e Wereldkerstcircus al één nul voor. De eerste twintig minuten zijn representatief voor de hele editie. Meer nog dan in andere jaren, zien we echt klassiek circus: warm licht, glitters, sierlijkheid en heel veel kleur. Maar continu in originele uitvoeringen die je nergens anders ziet. Dat maakt deze productie absoluut onderscheidend binnen het veld.
Minasov. (Foto door: Frens te Kiefte)
Na Chistirrin blijft het tempo hoog met een shotje magie (unieke kostuum-illusies van Duo Minasov, helaas pijnlijk slordig uitgevoerd) en rolschaats-acrobatiek extra risky (Skating Tribertis), om langzaam over te gaan op een poëtische noot. Het duo ‘Secret of my Soul trekt ons mee in zwijmelsferen tijdens een schoon gechoreografeerd duet aan de ringtrapeze. Ze zweven tot in de nok van het theater maar hun piekfijne techniek laat bijna vergeten wat voor risico’s ze daarmee nemen.
Secrets of my Soul. (Foto door: Frens te Kiefte)
Een grote groep acrobaten uit Hebei (China) brengt uiteindelijk de spanning terug op de grond. Het balanceren met echte porseleinen vazen staat te boek als Chinese acrobatiektraditie, maar is in de praktijk nauwelijks in grote circusproducties te zien. Des te ongelofelijker is het werk van deze dertien kunstenaars. Het overgooien met grote vazen komt in de buurt van banquine, met ongewillige zware objecten in plaats van bewegelijke mensen. Foutloos brengt de groep het eerste deel tot een climax.
Witte clown en druktemakertje
Tussendoor krijgt ook witte clown Yann Rossi zijn eigen parel van een entree. In een jazzy arrangement van de Hongaarse dansen bespeelt hij twintig instrumenten achter elkaar. Chistirrin helpt hem als aangever.
Het druktemakertje is in zijn bijrol weer onvoorspelbaar grappig, zonder de schoonheid van dit circusplaatje te overschaduwen. Na de pauze werken Chistirrin en Rossi nog een keer samen.
Nu in de eeuwenoude rolverdeling van een strenge witte clown en een ongehoorzame augustus. Lang, echt lang, geleden dat ik persoonlijk zo heb kunnen lachen om zo’n klassiek clownsnummer.
Yann Rossi. (Foto door: Frens te Kiefte)
Wereldact aan de vliegende trapeze
Na de pauze krijgen we nog een aantal topacts uitgeserveerd, naast een enkele misser. Dat bedoel ik niet letterlijk voor de Flying Caballero’s. Tijdens de dubbele viervoudige salto grijpt één flyer weliswaar mis, in totaal blijft deze trapezegroep eenvoudigweg s’werelds beste. Twee jaar geleden nog in klassieke vorm te zien in Carré, nu terug met twee vliegbanen naast elkaar en dubbel zoveel feest. De groep heeft alle toptricks in het repertoire, inclusief twee tripple salto’s inclusief pirouette en twee keer de drievoudige door een vrouwelijke vlieger.
The Flying Caballeros. (Foto door: Frens te Kiefte)
Flow
De flow stokt bij het nummer Tentation, door Marie Barcelo & Pierre-Antoine Chastang. Ze combineren luchtacrobaten in de straps met kozakkenrijden op één prachtig paard. Inderdaad: nog nooit zoiets gezien, wellicht een wereldprimeur. Het wringt bij het werkwoord ‘combineren’: de losse elementen komen niet lekker samen. Wanneer Marie en Pierre-Antoin de lucht in gaan blijft het paard verloren achter in de piste, en vice versa. Zit daarin het verhaal van deze act? De impact van de act verdwijnt in het ongewisse, mede door de matige muziek.
De spanning zakt verder in wanneer de Wolf Brothers binnenmarcheren. Deze heren hebben een flink circus-CV opgebouwd met acrobatische comedy-acts, maar in Carré voegen ze weinig toe. Hun act in Schotse rokken komt routineus en voorspelbaar over tussen alle snelheid en virtuositeit van dit programma.
The Mongolian Angels. (Foto door: Frens te Kiefte)
Jongleur Michael Ferreri brengt de energie terug. Ferreri was eerder in Carré, zijn act is geen spat veranderd, maar hij blijft een topartiest. Het contorsionisten-tableau uit Mongolië verrast wel. Negen sterke vrouwen verleggen grenzen binnen deze discipline door zich te specialiseren in het met de voeten afschieten van een pijl en boog, terwíjl ze in symmetrische formaties op elkaar stapelen.
Het jonge perch-duo Soma voert hierna nog één keer het tempo op. Ze hebben alles in huis om tot publieksfavoriet uit te groeien: spannende tricks, een effectieve choreo, dynamische live-muziek én een grote glitterwolk aan het einde.
Duo Soma. (Foto door: Frens te Kiefte)
Nieuw paardennummer
Dit Wereldkerstcircus eindigt met een uniek staaltje ruiterkunst. Staand op twee paarden rijdt Diego Giona de piste binnen, twee andere rossen mennend aan lange leidsels. Na spectaculair springwerk komen hier nog twee keer twee paarden bij. In volle vaart stuiven ze door de piste. Geen dirigent in het midden, Giona lijkt nauwelijks aan te sturen. Het is een verrassende regiekeuze om te starten met een spectaculaire Hongaarse post en te eindigen met een intiem staaltje vrijheidsdressuur. Deze samenwerking met de familie Giona vormt echt de kers op de taart van dit programma. Klassiek circus pur sang, totaal origineel uitgevoerd.
Diego Giona. (Foto door: Frens te Kiefte)
Nergens is circus mooier (belicht)
Naast een fijne selectie acts – ook al mist het programma misschien nog één virtuoze showstopper in het tweede deel – bouwt deze Wereldkerstcircus-editie op sterke randvoorwaarden. Het orkest (dirigent Andrii Kakapych) begeleidt de meeste acts live met afwisselende arrangementen, spreekstalmeester Rudy Hellewegen gidst ons door het programma alsof hij dat al jaren doet, en Joseph Bouglione heeft alle elementen in een paar repetitiedagen samengevoegd tot een vloeinde voorstelling.
Natuurlijk straalt Carré weer als één van de mooiste circus-zalen ter wereld. Niet in de laatste plaats dankzij de lichtontwerpen van Wim Dresens. Als iemand de slogan ‘Nergens is circus mooier dan in Carré’ letterlijk tot leven brengt, is hij het wel.
