The Barelli Story – deel 1
Ik was er voor het eerst in Bremen, nu zo’n twintig jaar geleden.Toentertijd reden we van het ene circus naar het andere.
Van Barum naar Krone. Van Probst naar Berolina en van Busch Roland naar Carl Busch. Het waren de laatste dagen van de tropenjaren, want spoedig verdween de één na de ander.
Als sneeuw voor de zon waren de meeste foetsie.
Van de laten we zeggen vijfentwintig grote en middelgrote Duitse circussen zijn er nog vijf over.Maroussia (mijn vrouw) en ik deden elke maand wel zo’n trip van een dag of vier.
Overdag lekker de stad in of naar een dierentuin, schnitzel eten bij Kaufhof, in de avond naar het circus en dan nog een shoarma met cola – voor destijds nog geen 5 euro – in een of andere achterbuurt pakken.
Soms moesten we nog een hotel zoeken, omdat ik daar overdag geen zin in had. Wat soms resulteerde in urenlang rondrijden des nachts.
Nu doe ik dat niet meer, de energie voor suks is op. Ik regel alles vooraf. Met nu bedoel ik een enkele keer, want maandelijks is er niet meer bij. Daar zijn geen genoeg circussen meer voor, althans die de moeite waard zijn.
En ineens stond Barelli op het programma. We reden Bremen in en ik wist eerlijk gezegd niet wat ik moest verwachten.
Letterlijk aan elke lantaarnpaal hingen reclameborden. Het was een prachtig gezicht als je zo’n lange rij in één rechte lijn (in zo’n typische aanrijd-laan van de stad) zag staan.
Elke circus liefhebber kreeg hier kippenvel van. En net als ik had menigeen een kniptangetje in de auto liggen…
Jongens niet zeiken nu; ik zeg het tenminste.
Het circus stond bij de Messe, een plek waar in Duitsland vaak circussen staan.
We kwamen op de plaats delict en ik wist niet wat ik zag. Nee, dat hadden we niet verwacht. Een immense tent met wel veertig trailers eromheen. Op de hoofdmasten een grote boog met enorme letters ‘Barelli Palast’.
Het circus liet vrijwel iedereen kosteloos naar binnen en ook wij kregen vrijkaarten in de handen gedrukt van iemand in de rij.
Nu weet iedereen dat ik een hekel heb aan gratis zitten, maar ik compenseer dat dan met behoorlijk wat aankopen. Ze verkochten cd’s en we genoten ruimschoots van de restauratie, inclusief de inmiddels beroemde Barelli-braadworsten.
Bij binnenkomst speelde er in de voortent een zigeunerorkest dus de sfeer was direct gezet.
We kregen die avond een drie uur durende show te zien, begeleid door een groot orkest en inhoudelijk van leuke tot zeer leuke acts. Caroli Donnert met zijn roofdieren was natuurlijk het onbetwiste hoogtepunt.
Ik had eerlijk gezegd nog nooit van Circus Barelli gehoord, maar was die avond direct verliefd geworden op dit grote circus.
De afgelopen twintig jaar is er veel gebeurd rondom de familie Barelli (Spindler) en het circus.
Het is één grote op- en neergang van succes en tegenslagen geworden.
Wordt vervolgd…
