Alles komt terug.
Circus Merano van Knut Dahl is herrezen. Noorwegen prijst zich gelukkig met de terugkomst van dit ooit zo mooie circus, weliswaar in iets kleinere vorm.
Maar Knut heeft gelijk want ten eerste is de man inmiddels de zeventig gepasseerd en na een afwezigheid van tien jaar is er ook in de Scandinavische landen veel veranderd. De meeste mooie circussen van weleer gaven de pijp aan Maarten of gingen in afgeslankte vorm verder.
Het is gewoonweg niet meer mogelijk om met een circus met een dagelijkse kostenpost van tienduizend euro te touren.
Daarom gaan steeds meer bedrijven over op gezellige tweemast tenten met hooguit vijfhonderd zitplaatsen en de kosten onder de drieduizend euro houdend.
In Noorwegen zagen we ook Arnardo al meer dan halveren en zelfs Arena in Denemarken houd de hand op de knip door behoorlijk te snijden in de grootte van de onderneming.
Het ooit zo succesvolle Scandinavië met prachtige circussen als genoemden moest al afscheid nemen van Maximum, Benneweis en Dannebrog.
Als Herman Renz destijds op goed advies van Robert Ronday was gereduceerd naar eenderde van wat het was had het misschien overleefd, met de nadruk op ‘misschien’.
Je ziet vooral in de circuswereld dat niets verloren is voor eeuwig. Steeds ontstaan er weer nieuwe initiatieven; hetzij van de oorspronkelijke oprichters hetzij door lieden die een naam huren.
In Duitsland is Barum terug onder leiding van de familie Lauwenburger en wat ik gezien heb ziet het er redelijk mooi uit.
Niet te vergelijken met het vroegere Gerd Siemoneit Barum, maar toch best te doen.
Wel onvoorstelbaar dat de familie Siemoneit de naamrechten heeft laten verlopen. Dat is verkeerde zuinigheid, want je weet nooit wanneer deze weer nodig is. Of zoals hierboven al geschreven zou deze verhuurd kunnen worden.
In Frankrijk is Pinder opnieuw opgestart zonder medeweten van Frédéric Edelstein. Hij moest het in de krant lezen.
Schijnt zoonlief in de verhuur te hebben gezet. Maar als je het Pinder van weleer verwacht, kom je bedrogen uit.
Ik vraag mij af waarom Herman Renz geen comeback maakt in kleine vorm. Er moet toch iemand zijn die samen met Milko Steyvers een kleinschalig circus onder deze naam kan opstarten, gericht op honderd tot driehonderd bezoekers per voorstelling.
Want dat is zo’n beetje de grens van wat er tegenwoordig op af komt tijdens een echte tournee.
Wat zou ik dat graag weer zien, ook met Robert er weer bij. Gewoon een leuke tweemaster en een fijne ploeg van hooguit vijftien personen. Vroeg of laat gebeurd het, let op mijn woorden.
Tot de volgende keer!
