Column ‘Voorwaarts en niet vergeten’ | Nummer 8
De oude en volledig grijs geworden Hans Klok zit in zijn krakkemikkige schommelstoel, met zijn oude kat op schoot voor het raam zijn leven te herbeleven.
Een traan biggelt over zijn wang als hij denkt aan de grote successen en hij is tevreden.
Welke Nederlandse illusionist haalde Las Vegas en mocht volgens de Amerikaanse media het bed delen met Pamela Anderson? “Oké… dat was niet echt, maar ik maakte er toch mensen jaloers mee”, grinnikt hij. De traan maakt plaats voor een luide schaterlach.In de hoek van de kamer staat een ventilator. Het is hartje zomer en bloedheet. Het is inmiddels 2043 en Nederland kent ongekend hete zomers. Nee hij staat niet aan, want dat doet Hans te veel herinneren aan de tijd dat aan beide kanten van het podium ventilatoren stonden om zijn blonde haren te doen opwaaien.
Blonde haren die nu grijs en verwaarloosd zijn.
“Ik heb veel succes gehad maar ook veel domme dingen gedaan. Het contract met Joop van den Ende bijvoorbeeld. Joop heeft me flink te pakken gehad. Ik moest na mijn eerste Las Vegas avontuur nog vijf jaar bijkomen. Maar ik heb er geen spijt van, want het gaf mij mooi de gelegenheid om de strip van Vegas van binnen en buiten te leren kennen. Ja: ook de negatieve kanten.
Pamela vertrok met een zakje dollars en maakte plaats voor jongens, hoewel ik ze natuurlijk al stiekem had. Mondje dicht hè”.
Hans denkt nu aan een moeilijke periode in zijn leven: het overlijden van zijn pa. Weer biggelt er een dikke traan.
“Ik weet het zeker dat, als pap nog had geleefd, het anders gelopen was. Pa was een harde onderhandelaar en ik nu eenmaal niet. Ik weet bijna zeker dat er dan nu wat meer bitcoins op mijn rekening hadden gestaan.
Nee, mijn moeilijkste tijd was toch ná dat hele corona-gedoe. Tweede keer Las Vegas mislukt, berooid terug naar Nederland en de vijftig inmiddels gepasseerd. Het waren moeilijke tijden.
– Eerst maar even de ventilatoren uitdoen want mijn haren waaien gewoon weg. –
Niemand stond te springen om iets met mij te doen. En opeens was daar die kermisman. Die sleepte mij door een bizarre tijd, hoewel ik er niet rijk van werd. Maar goed: ik kon vlammen, en daar ging het mij om.
Wat was ik in de war die tijd. Ik voelde natuurlijk allang aan dat met mijn manier van leven de gladde huid al snel plaats maakt voor rimpels. Ik belde Patricia Paay, die wist wel raad. Haar bel ik nooit weer, want ze zei me dat een emmer pis enorm helpt.
Haha, nu moet ik toch echt lachen. Ik weet nog dat ik in een paginagroot interview zo rond mijn twintigste heb gezegd: ‘ik wil naar Las Vegas en niet tot mijn zeventigste in stoffige zaaltjes optreden met een kindershow zoals sommige collega’s’.
Zou Alfons dat zich echt aangetrokken hebben? Hoe gaat het eigenlijk met hem?”
Er verschijnt een prachtige glans op zijn mooie ouwe kop.
“Het was toch lachen met hem. We waren nog jong en Alfons nam mij voor het eerst mee naar het circus. Daar droomde hij van. Ik kwam er uiteindelijk terecht en hij niet… haha!”
Hans bladert door zijn plakboeken en ziet foto’s van vroeger.
“Altijd met mijn arm om bekende artiesten. Want dan knippen ze er mij niet af. Staat zo gek, een foto van Hazes in de Privé met één arm om zijn hals.
Ik heb dat trucje misschien iets te veel rondgebazuind, want tijdens mijn succesvolle jaren legde iedereen zijn arm om mij heen.
En nu. Verrek… de hele dag al geen telefoon. Ach ja, dat is het leven.”
Tot de volgende keer.
Belangrijk: columnisten hebben de vrijheid om dát te schrijven wat zij schrijven willen. Circusweb respecteert die vrijheid en mengt zich niet in de inhoud van de columns.
