Het Kerstwintercircus in het Parktheater in Eindhoven viert het 50-jarige jubileum! Gedurende veertien voorstellingen ontvangt het theater circa 17.000 bezoekers die genieten van een mooie Eindhovense kersttraditie.
De voorstelling start met spreekstalmeester Arjan Smit die het publiek welkom heet. Smit is een vlotte gast die zijn teksten kent en goed de verschillende publieksgroepen weet te bedienen. Als hij op de melodie van ‘Brabant’ van Guus Meeuwis “en dan denk ik aan het circus, want daar brandt nog licht” zingt, staat hij al met 1-0 voor bij het publiek. En dan moet de Kerstwintercircus-wedstrijd nog beginnen…
Maar: de eerste helft is gezapig en de vaart komt er moeilijk in. Trio ‘Stong Woman’ begint met hun parterreacrobatiek. De middelste dame draagt de act met haar sterke karakter en ze weet het publiek te bespelen. De andere twee dames ogen houterig in lichaamsbeweging en in de technische uitvoering: ze laten de act knullig overkomen. Daarnaast worden de dames later in de voorstelling met terugwerkende kracht van het podium geveegd door een ander trio. Daarover straks meer.
Tony Frebourg brengt met zijn diaboloact het tempo in de voorstelling. Vanaf het begin ‘schiet’ hij zijn diabolo’s tot in de nok van het theater en het publiek staat bijna op de stoelen van enthousiasme. Sterk. In zijn presentatie lijkt Tony zich niet helemaal te beseffen dat er ook nog twee tribunedelen vol met publiek aan de zijkanten op het podium staan, gezien hij behoorlijk ‘frontaal’ speelt.
Chloe Jayne Walsh volgt na Tony met een prima haarhangact. Stefan Dvorak zoekt op de rola rola naar de perfect balans en doet dat eigenlijk heel goed. Bij deze act ontstaat de vraag waarom het orkest Stefan niet live begeleidt en middels live accenten de opbouw van de act kan versterken.
Trio Wise Fools vormt figuren in de triple trapeze in een redelijk ingetogen uitvoering. Een interessante en originele trapezeact die theatraliteit in de zaal brengt. Ondanks een paar salto’s is het niet de perfecte en spetterende afsluiter van de eerste helft.
Pauze!
In de pauze ontstaat de situatie om wat leuke achtergrondinformatie te verzamelen. De vriendelijke horecaman van het Parktheater laat weten dat de zaalcapaciteit wordt vergroot naar circa 1250 man, doordat er op het podium aan weerszijden van de piste nu ook twee tribunedelen staan.
Verder eet de volledige crew bestaande uit 75 personen elke dag gezamenlijk een avondmaaltijd. Zo veel mensen werken er dus aan deze productie mee; van horecapersoneel tot vrijwilligers en van artiesten tot techniek.
Daarnaast vertelt hij dat er gekozen is om een lange pauze van ruim een half uur aan te houden. Dit biedt de bezoekers de gelegenheid om rustig wat te eten en te drinken en de wc op te zoeken. Ook is er in de foyer allerlei randvermaak waar flink gebruik van wordt gemaakt. Een photo booth, een draaimolen voor de kleintjes, draadlopen en de (clowns)kop van jut waarvan de bel speels door het theater galmt. Het maakt een bezoek aan het Kerstwintercircus éxtra gezellig.
Deel 2
Na de pauze blaast pistechef Trolle Rodin – net als bij de voorstellingsstart – graag overdreven lang op zijn fluitje om de crew te laten weten dat de voorstelling hervat. Wakker? Dan gaan we nu door met the Flying Baikonur uit Kazachstan aan de vliegende trapeze. In de basis een prima groep die jong oogt. Los van dat de eindtruc tot twee keer toe misgaat. Op dát moment missen we even Arjan Smit die het publiek mee kan nemen richting poging twee en daarin de spanning kan opbouwen.
Een belegen orkest
Wat iedere vorm van ‘schwung’ uit de trapezegroep haalt, is het nieuwe orkest ‘The Slampampers’. Hun livemuziek slingert ons vijftig jaar terug de tijd in, met oersaai muziekrepertoire. Een middelmatige jazzimprovisatie op de saxofoon is niet wat the Baikonurs laat schitteren. Dat geldt ook voor de rest van het programma; de livemuziek is soft. De viermansformatie klinkt qua sound niet vol en erg belegen. Slampampers begeleidt minder dan de helft van het programma en voegt geen waarde toe. Terwijl livemuziek in plaats van tapemuziek juist in het Kerstwintercircus een meerwaarde kan zijn.
Klasse in het programma
Met jongleur en comedian Johan Wellton en sterke grondacrobatiek van de stralende Bello Sisters (het andere trio) wijzigt de koers van het programma licht. Klasse en kwaliteit doen hun intrede en nét nadat die geworteld zijn, worden ze bruut gestoord door clown Toto Castiñeiras.
Toto
Toto vervangt David Shiner, die revaliderende is na een ongeluk. Misschien zegt het qua originaliteit al genoeg dat Toto voornamelijk doet wat Shiner anders zou doen. Voor de pauze verveelt hij met twee voorspelbare acts. En dat herhaalt hij na de pauze nog een keer met de ‘filmentree’. Bij zijn drie acts heeft hij mensen uit het publiek nodig om zijn werk uit te voeren. En eerlijk gezegd is het een beetje flauw dat alle drie de keren een vrouw uit het publiek op het podium neergezet wordt als ‘het domme gansje’. Zo laat Toto de vrouwen ‘uitdagend’ lopen en bij zijn eerste act poogt hij tot in den treure om een kus van de dame uit het publiek te ontvangen, die dat zichtbaar niet wil. Bijzonder. Dat het Kerstwintercircus een artiest als Castiñeiras wil tonen. Op het podium in een cultuursector die zich druk bezighoudt met thema’s als: diversiteit, inclusiviteit en veiligheid. Welke boodschap draag je over?
Het programma wordt afgesloten door Acro Sansfrontiére. Een groep Afrikaanse acrobaten die met hun enthousiasme en trucs kleur geven aan de voorstelling.
Samenvattend zien we een leuke en degelijke voorstelling. En: een publiek dat zichtbaar geniet, na twee jaar deze mooie kersttraditie over te moeten slaan. Een highlight mist, maar het is de moeite waard om in 2023 te ontdekken of die dan wél aanwezig is.
Fijne feestdagen gewenst!
Kerstwintercircus in het Parktheater in Eindhoven.
Bezocht op 24 december 2022.
Foto’s: Redactie Circusweb.nl
