Er zijn mensen die beweren dat clown zijn een roeping is. Maar dat is een uit het duimpje gezogen sprookje. Het is een aandoening!
Een medicijn is vooralsnog niet beschikbaar maar er wordt hevig aan gewerkt.
Het Duitse farmaceutische bedrijf Bayer is er bijna, het is alleen nog wachten op goedkeuring om het in de markt te zetten en hopelijk binnen niet al te lange tijd verkrijgbaar in elke plaatselijke apotheek.
Er is een lichte mate van wat men in vakkringen ‘leuk zijn’ noemt, maar ook een zware versie van clownerie die riekt naar ‘leuk doen’.
Interessant is dat de aandoening besmettelijk is. Menig artiest die voorheen sjouwde met loodzware rekwisieten zag pipo’s met louter een springtouw en een emmer water het publiek doen verbazen. Verbazing die overigens op twee manieren kan worden uitgelegd.
Je hebt clowns die hun hele gezicht onder kladderen en clowns die alleen met hun mimiek werken. Dát zijn de gevaarlijkste, zelfs bij het psychopathische af. Doordat ze feitelijk niet herkenbaar zijn, noemen we dit wolven in schaapskleding.
Alertheid is aanbevolen.
Deze laatste categorie is zonder dat zij hun werkkleding dragen onherkenbaar en dus relatief ongrijpbaar.
Ik heb al eerder geschreven over het risico dat je als bezoeker loopt als er zo’n klier gearrangeerd is, waarbij ik toch echt wil benadrukken dat ook het circus zelf zich schuldig maakt aan het misdrijf.
Ongewild uit het publiek geplukt worden terwijl je juist betaald om te kijken en niet om mee te doen is onmiskenbaar een vorm van terrorisme.
Maar soms vind ik het publiek nog erger. Ze lachen onbedaarlijk om de halsbrekende capriolen wat de arme slachtoffers moeten doen van de betreffende ‘artiest’ tussen aanhalingstekens.
Wie om een grafschrift lacht die zal dat ooit berouwen. Nu lacht men om het mijne, straks lacht men om het jouwe.
Oftewel straks ben jezelf de lul.
En zeg maar eens nee.
Amateur pipo’s zijn beleeft en zoeken een ander, maar de echte profs trekken desnoods je speciaal voor deze gelegenheid gekochte kleding aan stukken om je in de rode ring te krijgen.
Ikzelf ga altijd kwijlen en met mijn kop trekken als de ingehuurde crimineel voorbij loopt om te plukken.
Die nemen ze namelijk nooit. Gratis tip voor de regelmatige circusbezoeker die hetzelfde gevoel heeft.
Wereldberoemde clowns zijn vaak uiterst chagrijnige lieden.
Ik zag zowel Fumagalli, Jimmy Folco en David Larible van de tent naar de woonwagen lopen met de kop naar de grond en hun gezicht op half stok.
En daar heb ik helemaal een kolere hekel aan.
In de piste de pisang uithangen en zodra de spot dooft: een boerenlul.
In de manege een spetter en daarbuiten een etter.
Geef mij dan liever de clown die werkt in zo’n piepklein circus dat tot de laatste bezoeker is vertrokken een leuke vent blijkt te zijn.
Ik neem dan zijn tekortkoming aan humor voor lief.
Maar welke clown het ook betreft, therapie hebben ze allemaal nodig laten we het daarop houden.
Tot de volgende keer.
