Gretig.
Vorige week schreef ik over de hectiek rondom de Sinterklaasfeesten en artiesten die daar leuke optredens aan overhouden.
Zelf heb ik in vroegere jaren fantastische Sinterklaasvieringen opgeluisterd met mijn shows.
Maar het wordt allemaal zo ontzettend commercieel, evenals de kerstcircussen.
Ik heb niets tegen winst en leuk zaken doen, maar het is de laatste jaren wel erg gortig geworden.
In Duitsland zie je steeds meer circussen op diverse plekken circus organiseren.
Flic Flac doet er de laatste jaren vier en ook Krone is van afgelopen jaar drie naar dit jaar vier gegaan.
Circus Probst was volgens mij de eerste ‘met twee’, te weten: Gelsenkirchen en Krefeld.
Het circus haalde daar genoeg poen mee binnen om de tour te bekostigen die hoogstwaarschijnlijk niet winstgevend was.
Afgelopen jaar dus maar geen tournee gedaan, zodat de verdiende centjes met de kerstcircussen niet in rook op gingen.
Tegen twee heb ik niets immers ook Stardust presenteert al jaren in Amsterdam en Stuttgart mooie shows met het uiterste aan kwaliteit. De vraag is of dat met vier ook mogelijk is.
Het begint te lijken op ‘geld rammen’.
Ik heb al eerder geschreven dat ik de Nederlandse producent Ilja Smit een goed voorbeeld vind van een juiste formule.
Eén mooi kwaliteitscircus neerzetten in Keulen en daar een dikke boterham mee verdienen.
Het hele jaar is hij daarmee bezig en haalt het uiterste resultaat uit deze prachtige productie.
In Nederland probeerde de Duursma Groep het op vier plaatsen tegelijk maar dat werd een groot debacle zoals iedere oplettende heeft kunnen zien.
Begrijp me goed.
Zowel Flic Flac als Krone beschikken over genoeg materiaal en vakmanschap om goede shows te bewerkstelligen, maar het wordt toch een beetje een vreetfabriek.
Om nog even op Sinterklaas terug te komen, waar best veel artiesten een leuk aandeel in hadden.
Twintig jaar geleden had je in Ahoy het grote Sinterklaasfeest. Dat duurde een volle middag en daar traden coryfeeën op waaronder: Bassie en Adriaan, Samson en Gert en Ernst en Bobby. Dat waren prachtige groots opgezette shows.
Nu barst het ervan.
En vaak zo ontzettend commercieel dat ik mij afvraag of het niet op oplichting begint te lijken in plaats van mooi bedacht theater.
Naast de tientallen snel in elkaar geflanste shows spant er één de kroon.
Vier shows per dag van elk ruim een uur.
Om negen uur in de ochtend de eerste en om vier uur de laatste.
En dat in zalen met tweeduizend stoelen.
De show; een ballet met ingeblikte muziek, een clown en een jongleur en niet te vergeten Sint en tien pieten.
Twee ton omzet per dag.
Na afloop snel de mensen er uit donderen omdat de volgende mensenmassa alweer klaar staat.
Nee het is niet meer mijn ding.
Ik vraag mij af waarom duizenden mensen dit opzoeken, maar als ik vorige week hoor dat in Utrecht de basisscholen stoppen met het feest rondom de Sint – omdat diverse leraren met een andere huidskleur zich daar ongemakkelijk bij voelen – begin ik het te snappen.
Ik ben de laatste die moet zeiken over ‘commercieel’, immers: ik trad jaren terug op met grote shows rondom televisiefiguren waarbij de speelgoedverkoop in de pauze en na afloop meer opleverde dan het entreegeld.
In een recensie stond ooit over onze show dat het uitbuiting van de kinderziel betrof en Socrates leuker was dan mijn show.
De romantiek is eraf.
Tot de volgende keer!
