Koude Oorlog.
Begin jaren tachtig woedde er een koude oorlog door de wereld door de wapenwedloop tussen vooral de Verenigde Staten en Rusland. Maar er was er nog één en daar wil ik mensen die dit hebben meegemaakt aan herinneren. Maar het kan ook interessant zijn voor de jonkies onder ons.
Het gaat namelijk over de koude en tevens stille oorlog tussen de twee circustijdschriften die er toentertijd waren, namelijk: De Piste en de Circusgids Nederland. (Nee, de Circusnieuwsbrief kwam pas later.)
Er waren eigenlijk twee kampen.
De Piste was min of meer het gerenommeerde blad wat al langer bestond en gelieerd was aan de Club van Circusvrienden en de gids – om het even af te korten – was een wat amateuristischer blad in de beginne zelfs een gekopieerde variant.
En destijds was dat van dat gladde papier was vreselijk naar inkt stonk en na het doorbladeren zwarte handen gaf.
De foto’s waren onduidelijk en de recensies bij het makkelijke af.
De Piste had vijftienhonderd abonnees en de beginnende gids slechts vijftig.
Maar het groeide gestaag.
Er waren twee soorten circusvrienden.
De Piste-aanhangers en die van de gids.
En uiteraard het bekende zooitje wat van twee walletjes vrat.
Ik denk dat De Piste geen concurrentie zag, omdat de helft van de abonnees bibliotheken en culturele organisaties waren maar de gids groeide snel. Na enkele jaren was het inmiddels een prachtig maandelijks boekje geworden met iedere uitgave circa veertig pagina’s. Het aantal gedrukte exemplaren ging zelfs naar de achthonderd exemplaren toe!
Ik zat bij het kamp van De Circusgids.
John de Vries Jr. was hoofdredacteur en Piet de Jong de penningmeester.
Vooral John was een begenadigd circusliefhebber en de ouderen kennen hem allemaal nog wel.
Helaas jaren geleden veel te vroeg overleden.
De gids organiseerde elk jaar de Henk Volkers-dag in café restaurant Het Posthuis in Steenwijk.
De naam was gelinkt aan de destijds zeer bekende en zeker markante Henk Volkers die altijd en overal aanwezig was.
Ondergetekende heeft daar enkele keren mogen optreden als goochelaar en zakkenroller.
Op zo’n dag kwamen ruim honderd mensen en het wemelde van de beroemdheden binnen de Nederlandse circusscene.
Ook schreef ik wel eens stukjes en heb ook de eer gehad om tot drie keer toe op de voorpagina te pronken. De Piste las ik in de bibliotheek van Beverwijk waar ik om de twee dagen heen fietste om te zien of hij er al was.
Vaak kwam het september-nummer pas half oktober en het nieuws wat er in stond had al een maand eerder in de gids gestaan. Ze liepen wel wat achter en dat vonden John en Piet heerlijk. De Piste werd echt een beetje afgekraakt door hen maar eerlijk is eerlijk: de gids was gewoon een leuker blad.
Nieuws kwam toentertijd of via het lezen van een blad of het telefoneren met gelijkgestemden. Er was geen andere communicatie mogelijk.
De Piste was wat meer elitair en bevatte ook veel mooie historische verhalen en foto’s maar toch was op een bepaald moment de gids de winnaar als het ging om waardering. Het had gewoon veel nieuwtjes en veel meer recensies van circussen in heel Europa.
Het blad ging terziele ergens in het tweede deel van de tachtiger jaren en de Piste bestaat nog steeds.
Ik ben geabonneerd maar eigenlijk is het in deze tijd van internet overbodig geworden.
Een schamele tweehonderd abonnees nog meen ik te hebben gehoord. Maar hoewel overbodig: nog steeds een blad met historische informatie afgewisseld met mooie verslagen.
Ik kijk niet meer de hele dag uit het raam of de postbode al komt, maar lees het met genoegen.
Tot de volgende week!
