De drie Jannen.
Deze column doet me een beetje denken aan de fanfare van honger en dorst. Waar wat te vreten en te zuipen was, waren ze van de partij. Maar… alleen als er circus of kermis was.
De fanfare zwijgt.
Jan Doetjes is een aantal jaren geleden overleden en Jan Zwart bijna drie weken terug. Rest slechts het eenmansorkest Jan Jimmink.
Jan Jimmink, als enige nog levende van de drie Jannen, ken ik al vanaf mijn jonge tienerjaren en was hij vaak mijn reisgenoot naar de circusdagen in het Haagse paviljoen.
De kroeg waar aan de achterzijde ook het circusmuseum van Johnnie Boltini in was gevestigd. Ook gingen we naar zo’n beetje alle circussen die in een straal van twintig kilometer rondom Beverwijk stonden.
Jan Doetjes was in ‘de wijk’, zoals we onze woonplaats noemden, bekend onder de naam ‘Foto Kiekie’ met zijn gelijknamige winkel. En toen hij trouwde heb ik daar nog gegoocheld. Jan Zwart heb ik later pas leren kennen, maar hij kwam vooral de laatste jaren vaak bij mij langs. Hij was een echte filmer en maakte ook honderden geluidsopnamen in praktisch elk Europees circus.
Pikant detail is dat hij mij een half jaar geleden de honderden cassettebandjes heeft gegeven met complete shows van onder andere de voormalige DDR-circussen. Uniek om te hebben en nu hij niet meer leeft een blijvende herinnering aan hem.
Jan ging veel op reis met Jan Jimmink en bleven dan vaak slapen in het circus. Veel grote circussen hadden vroeger een speciale wagen voor gasten. Ook zaten beide heren vaak bij elkaar om oude circusopnamen te bekijken onder het genot van een paar kratten bier. Ik was daar zo nu en dan ook bij aanwezig en rond elven werd er shoarma gehaald.
Ik ben zo oud nog niet, maar verlies veel leuke mensen de laatste jaren. Al vroeg in mijn leven begaf ik mij in goochel- en circuskringen en ging vaak om met mensen van tien twintig jaar ouder, die momenteel langzaam wegvallen en dat is emotioneel voor mij.
Iedere lezer weet inmiddels dat mijn gevoel voor melancholie groot is en ik heb moeite met loslaten. Veel vrienden heb ik al mijn leven lang, omdat ik trouw ben dus: des te moeilijker is het verlies.Beverwijk was een grote visvijver vol circusliefhebbers.
Gelukkig is Jan Jimmink er nog maar ook een Dick Dijkman, Mike Leegwater en ondergetekende, ooit: ‘de bende van zes’.Gezellig op het laatste plankje zitten en genieten van de glorie die vergaan is. Mullens, Mikkenie, Renz, Royal, Holiday: het is er allemaal niet meer.
Evenals de twee Jannen met wie we zo’n prachtige circusavonden beleefden.
Wennen doe ik er niet aan, maar je moet er wel mee leren leven. Het fenomeen ‘circusvriend’ sterft langzaam uit. Althans: de circusvriend zoals het was en die de tijd hebben meegemaakt waar het woord circus de volledige lading dekte.
De fanfare loopt nog wel, maar helaas met steeds minder leden tot het geheel is verstomd.
Maar niet getreurd. Er komt weer een nieuwe fanfare met nieuwe muziek.
Tot de volgende keer!
