Wat moet je, als je als columnist even geen inspiratie hebt?
Een grap over Ron Ronell? Een oude koe uit de sloot halen? Een slap uit mijn duim gezogen verhaal?
Ik weet het niet.
Een grap over Ronell in elk geval niet, want die heeft afgelopen twee jaar genoeg aandacht gehad en bovendien heb ik hem een week geleden gered toen hij in de vijver viel. Hij vroeg of hij me blij kon maken met iets. “Geef me maar een rolstoel, want als ze thuis horen dat ik je gered heb schoppen ze me kreupel”, zei ik.
Het is weer komkommertijd. De zomerproducties zijn achter de rug en kerst is nog redelijk ver weg. Saaie boel in circusland. Althans in Nederland.
Klok reist nog en Chapito doet half oktober Den Haag aan, maar dat is haast gelijk aan de tour.
Zullen we een beetje vooruitblikken op de kerst? Daar komt het hele riedeltje strontvervelende clowns en afgestompt variété weer voorbij. Leuk hoor voor het publiek, maar… niks voor mij.
En variété vind ik uitsluitend leuk met live orkest dus dat wordt alleen Etten-Leur en Apeldoorn. Bovendien doen beide ook meestal nog iets met dieren dus ja, dat worden ze.
En ik ga naar Carré, maar dat moet van mijn vrouw. Dan kan ze d’r bontjas weer eens aan en chique doen tussen alle witteboorden criminelen uit Amsterdam Zuid.
Nee hoor, ondanks dat ik Carré een wat fabrieksachtige vertoning vind, genieten we er wel van. Het leukste is daar de pauze.
Dan ga ik altijd naast mannen in pakken staan die oppijpen over hun prestaties.
Vooraf eten we altijd bij een geweldig Italiaans restaurant in de Jodebreestraat. De beste Carpaccio van Amsterdam en de beste Spaghetti Bolognese. Helaas loop ik altijd met tomatensaus op mijn overhemd maar mijn vrouw wordt allang al niet meer boos en ziet dat – evenals het Wereldkerstcircus – als traditie.
In Duitsland is steeds meer te beleven.
Was het eerst alleen Flic Flac die met een zooitje filialen de kroon spande, ook Krone zit komende Kkerst op drie vette zakkenvullertjes. Die twee a drie weken zijn toch een melkkoe geworden.
In twintig jaar tijd is het aantal kerstcircussen bij onze buren gestegen van twintig naar zeventig.
Onze landgenoot Ilja Smit doet het in Keulen bijzonder goed en als ik goed gerekend heb verdient hij er elk jaar op zijn minst tien jaarsalarissen. Terecht overigens, want hij is het voorbeeld van hoe je iets op de juiste manier aanpakt.
Gegund dus.
Ik moet overigens mijn circusbezoek steeds vaker combineren met theater.
Dat heb ik een tijdje verwaarloosd, maar op dat vlak zijn er hele interessante dingen op komst.
Tot slot wens ik Willie Soeurt en Robert Ronday veel succes omdat zij beide aan de vooravond staan van een eigen kerstproductie.
Ook daar moet ik heen.
Verdorie wat een armoede, ben straks geen dag thuis.
Het leven is zwaar.
Tot de volgende week!
