Het programmaboek.
Sommigen vragen mij wel eens waar mijn inspiratie vandaan komt deze columns te schrijven.
Ik probeer mij te onderscheiden van anderen die over circus of variété schrijven en daarom heet het ook ‘een column’.
Ik bewandel niet de geijkte paden, maar vind het prettig om soms wat te schuren.
Maar soms heb ik aan één woord genoeg om daar vierhonderd woorden van te maken.
Ik bestelde laatst bij Robert Ronday het programmaboek van het variété dat hij met zoon Justin in Venlo gaat organiseren en nu al van de pers is.
Een prachtige uitgave van 36 pagina’s en in de voorverkoop slechts vijf euro bedraagt.
Sommige mensen snappen het en daar word ik vrolijk van, omdat ik dan de bevestiging krijg dat er nog steeds slimme zetten gedaan worden in de branche.
Het papieren boekwerk doet nog steeds tien keer meer dan het internet.
Dat laatste vervliegt in één seconde.
Hij maakte reclame op Facebook om het boekje te bestellen en ik weet dat er hooguit twintig zijn die dat doen maar daar gaat het helemaal niet om.
Ten eerste is het wederom een manier om het evenement in de schijnwerpers te zetten en ten tweede gebruikt hij het om te lobbyen bij bedrijven om groepen naar het circus-variété te krijgen.
Eenmaal zo’n prachtig boek, waar uitermate veel aandacht aan besteed is, op de directietafel of bij de personeelsvereniging gaat er nagedacht worden of dat niet een leuk eindejaarsuitje is.
Nogmaals op internet wordt je doodgegooid met suggesties maar: papier beklijft.
Naast de voorstellingen uitgekocht door Jumbo dus nu ook een gerede kans op enkele mooie uitkopen van bedrijven of een groepsbezoek aan reguliere voorstellingen in geval van kleinere gezelschappen.
Robert snapt het en Justin leert ervan.
Mijn vader noemde dat altijd honderdjarige ervaring.
Wijsheid van opa dan op vader en dan op zoon.
Over papier gesproken.
Steeds vaker komt het voor dat theatershows een bord hebben staan met een QR code om het programma te downloaden.
Bah, geen donder aan en funest voor verzamelaars.
Ook posters verdwijnen eerdaags omdat steeds meer reclame uitingen op internet en/of op elektronische billboards plaatsvinden.
Ja luitjes, de lol gaat er steeds verder van af en wat overblijft is betonstad waar Annie MG Schmidt in 1973 al over schreef in de musical ‘Wat een Planeet’ en zo prachtig gezongen door toentertijd een jonge Willem Nijholt.
Tot volgende week!
