De man die een paard optilde – deel 5 (slot)
Vorige week hebben jullie kunnen lezen hoe de vriendschap tussen mij en Ben Berdini verloren ging.
Maar daaraan voorafgaande heb ik een aantal leuke jaren gehad met hem en vooral het Circus Aladdin.
Oké, het was zeker niet altijd pais en vree, maar waar wel? En ik wil benadrukken dat ik ondanks onze geschillen in latere jaren evengoed een normaal contact met hem bleef houden en zo hoort het ook.
Er was weliswaar geen sprake meer van een hechte vriendschap, toch heb ik hem een keer aardig kunnen helpen toen de moeilijkheden zich opstapelde.
En dat voelt goed.
Want je kan zeggen wat je wil, de Berdini’s zijn van groot belang geweest in het Nederlandse circuswereldje.
Natuurlijk waren het B-artiesten. Maar alles opgeteld en afgetrokken wel hele goede met een uitgebreid repertoire.
Ik heb prachtige jaren gehad maar het was dan ook een heerlijk gezelschap met de Carlo Lanza family erbij.
Het circusje was een succes. In die tijd had het ontiegelijk veel uitkopen omdat er een mooi programma werd geboden.
Het pittoreske was verdwenen, de opzet in 1983 was immers een klein tentje met allemaal houten wagentjes.
Nu waren het toch vooral dieselmotoren die ronkten bij aankomst en vetrek.
Maar het bleef een prachtig zaakje.
Ben was een bijzonder mens, zeg maar een paradijsvogel.
Hij waste zijn haar nooit met shampoo en wilde geen stromend water in zijn woonwagen.
Hij was geen zigeuner maar leefde er wel naar.
Zijn humeur kon van de ene minuut op de andere veranderen.
Zo zaten we een keer in een restaurant.
Een oude dame zat aan de piano en Ben roemde haar de hele avond.
Tot ze een nummer van Edith Piaf speelde en zong.
Ben ontvlamde in woede. Van Piaf moet je afblijven brieste hij honderd keer of meer.
We werden het restaurant uitgezet.
Ook ging hij er prat op dat hij iedereen goed te eten gaf.
Maar in werkelijkheid waren dat de ene dag eieren en de andere dag frikandellen.
Het mooiste verhaal wat ik me weet te herinneren is dat het circus in Den Haag onder de beruchte ‘zelfmoordflat’ stond.
Op een bepaalde dag ging ik naar de tweede verdieping en gooide een met stenen gevulde plunjezak op het dak van de tent.
Tijdens her clownsnummer omdat er dan geen muziek is.
Ik hoorde later dat Ben omhoog keek en met trillende stem tegen Carlo zei; “Het zal toch verdulme niet waar zijn…”
Een andere leuke anekdote is dat Ben aan iedereen vertelde dat hij in Amerika prachtige theaterkostuums had laten maken. Het bleken kostuums te zijn die gebruikt waren bij de finale van Circus Bassie en Adriaan in 1980 die nog ergens in een Renz wagen hingen.
Mijn boekwerkje wat ik schreef over het fenomeen Ben Berdini is uitverkocht en natuurlijk veel en veel uitgebreider dan wat ik in deze vijf deeltjes schreef.
Ik eindig het boek met zijn overlijden.
Voor de één was hij een held maar ik ken er ook die onpasselijk worden bij het horen van zijn naam.
Er zijn dingen gebeurd waarover ik weet, maar altijd blijf zwijgen.
Soms moet je alle minnen en plussen tegen elkaar weg strepen en kijken wat er overblijft.
Ik denk dat het een mens was dat niet te begrijpen was en hij begreep de wereld niet.
Zijn lichaam zou eigenlijk geschonken moeten zijn aan de wetenschap.
Maar één ding staat als een paal boven water..
Ben Berdini was honderd procent circus en variété.
Een serie als Waltz zou zomaar gebaseerd kunnen zijn op zijn leven…
