Kwartetten.
Mag ik van jou Kevin Gorczyński dan krijg jij van mij Daniel Ligthart.
Als je mij Martijn Martell geeft, mag jij van mij Wim de Jong hebben.
Ik speel mijn leven met het alom bekende kwartetspel en ben begonnen aan mijn verzameling leuke mensen.
Ik ontdoe mij van de eikels en spaar kastanjes.
Momenteel begeef ik mij in twee werelden, circus en magic.
En dat zijn totaal verschillende werelden. De enige overeenkomst is dat in beiden een hoog gehalte narcisten en aandachtstrekkers rondlopen.
Daar is overigens niets mis mee want artiesten moeten nu eenmaal in de schijnwerpers staan en soms moet je bij gebrek aan spots jezelf in het licht zetten. Wie niet opvalt, wordt niet gezien en dat is in de artiestenwereld funest.
Maar doe het eerlijk.
En daar ontbreekt het de laatste decennia aan. Steeds vaker zie ik oneche mensen en heus niet alleen in de twee werelden waar ik het nu over heb.
Op social media wordt je geboycot als je laatste ding niet goed uitpakt en bejubeld bij succes.
Mensen laten je vallen als een baksteen als je laatste trucje mislukt en dringen zich weer op bij een geslaagde act.
Ik heb het allemaal meerdere keren meegemaakt en zag het ook bij mensen als Alberto Althoff of Milko Steyvers.
Beiden hebben grote hoogtepunten gekend en enorme dieptepunten.
Alberto zit weer helemaal te paard en Milko doet het zeer goed in het zogenaamde schnabbelcircuit.
Zij weten hoe de schapen lopen of om het nog mooier te zeggen: hoe de dobbelstenen kunnen vallen.
Maar over het kwartetten…
Ik ben even over de helft van mijn leven en heb veel gewonnen en verloren. Steeds zag ik hetzelfde stramien.
Mensen komen en gaan in je leven, afhankelijk van je succes.
Maar lang niet iedereen.
Er is altijd een groepje mensen om jou heen die altijd in je blijven geloven en daar maak ik dan graag kwartetten van en zo win ik het spel. Ik koester ze want liefde en genegenheid is belangrijker dan wat dan ook.
Maar ook de mensen waarvan je voelt dat het goed zit.
Mensen met body, een gunfactor en een hoog vriendelijkheidsgehalte. Die mensen verzamel ik en mijn verzameling is best al behoorlijk uitgebreid.
Ik merk dat ik na jaren van afwezigheid in de goochelwereld nog steeds veel vrienden heb en ook onder circusliefhebbers en circusmensen.
Wat wil ik met dit verhaal eigenlijk zeggen? Weet ik niet meer.
Toen ik begon aan deze column wist ik het nog maar ik ben het kwijt. Ik hoop als dit erger wordt dat al mijn vrienden er nog steeds zijn en niet zoals sommige vlooien, van het ene succes naar het andere springen.
In Nederland is helaas weinig respect voor gedane zaken en is de afdankcultuur groot. In veel andere landen is je staat van dienst garantie voor een mooie oude dag.
Mag ik van jou Marcel van Leeuwen dan krijg je van mij Christian Farla…
Tot de volgende keer.
