Eindelijk weer circus in Nederland.
Jullie weten het hè… ik ben een goudeerlijk mens.
En eerlijk is eerlijk: het wordt voor mij steeds moeilijker om een wekelijkse column over circus te schrijven, omdat er in Nederland geen reet te beleven valt op dit gebied.
Maar eindelijk is het weer zover. Vorige week ging de grote nieuwe reizende circusshow rondom Hans Klok van start. Ik was er niet bij dus dat was het.
Kunnen we nu weer gezellig over andere dingen praten.
Ik vind dat je als columnist ook niet overal bij moet zijn want dan krijgen we te maken met de werkelijkheid en niet met de verbeelding waarop ik mijn fantasie zo lekker kan loslaten. Ik heb zo’n kolere hekel aan feiten. Nee, geef mij maar een flink portie verbeelding bedacht in dit – in de loop der jaren – verrotte brein.
Zo fantaseer ik mij een sterrenstatus die ik natuurlijk ook verdien als Nederlands best gelezen circuscolumnist.
Ja, ik zet mezelf graag in het zadel daar anderen dat al jaren niet meer doen.
Als ik mijn ogen sluit, zie ik mijzelf over de rode loper lopen tijdens de première van Hans Klok and friends.
Ik wordt verblind door flitsen van aangestormde paparazzi-fotografen en sla er één op zijn bakkes omdat hij mijns inziens te dicht bij komt.
Ik kom exact dertig seconden voor het begin de grote tent van Alberto Althoff binnen. Dat doet de koning ook.
Nooit te vroeg maar nét op dat moment voor het begin, zodat ik de volle laag aandacht krijg.
Iedereen kijkt naar mij en fluistert naar zijn of haar buur: “Kijk dat is hem”.
“God, hij ziet er beter uit als op de foto’s”, hoor ik hier en daar zachtjes zeggen.
“En zo’n lekker jong koppie nog”, zegt een dame rechts van mij.
Ik doe net of ik het niet hoor, dat staat chique.
Iemand in het publiek begint te applaudisseren. Eerst heb ik helemaal niet in de gaten dat het voor mij is, maar als de hele tent meedoet en mijn richting opkijkt is het wel duidelijk.
Als ik ga zitten in de speciaal voor mij vrijgehouden loge gaat het licht uit en begint het spektakel rondom s’ werelds snelste illusionist.
Na opzwepende wervelende openingsmuziek komt Hans Klok in de piste die iedereen van harte welkom heet met in het bijzonder Alfons Borm die de moeite heeft genomen om helemaal uit Wieringerwerf te komen voor deze speciale gelegenheid.
Weer gaat het publiek applaudisseren en een enkeling zelfs staan.
Ik maan ze tot zitten en doe net of ik overrompelend ben hoewel ik niet anders had verwacht.
Kijk, dit is de toch veel leuker dan de werkelijkheid want die was totaal anders.
In feite stond ik al drie kwartier voor het begon te dringen bij de ingang met mijn geslachtsdeel gedrukt tegen een of andere klojo voor mij en in de rug twee tieten van een ietwat zwaarlijvige verlopen Drag Queen.
Ik nam plaats op rij vierendertig, net onder bordje nooduitgang, met aan mijn ene zijde een naar mest stinkend oud wijf en aan de andere kant een kwijlend kind met zo’n kut lampje in zijn klauwen.
En dat applaus dan waar ik het over had? Uhm ja, dat was wel echt. Maar niet voor mij.
Dat was voor Hans Klok en alle geweldige artiesten. En terecht.
Ik stapte na afloop mijn bescheiden Peugeootje in en reed in alle eenzaamheid terug naar Wieringerwerf.
Tijdens het rijden ontstond deze column en zo vergaat het mij zo vaak.
Net als ik op het punt sta te stoppen met deze stukjes vanwege een gebrek aan inspiratie komt er weer iets.
Iedere keer opnieuw.
Tot de volgende keer!
