Super leuk, maar we gaan het bezuren.
Miljoenen mensen houden zich momenteel bezig met AI, het nieuwste en misschien wel meest revolutionaire speeltje van de laatste vijftig jaar.
Je bent voor of je bent tegen, ertussenin in is voor zieltjes zonder mening. Deze laatste groep wacht rustig af en springt dan op de trein welke richting die ook uit gaat. Vaak zijn dat mensen die achteraf zeggen; “Zie je wel, ik heb het je toch gezegd…”
Geen lieden waar we vooruitgang van kunnen verwachten.
Maar is AI wel vooruitgang? Voorlopig wel natuurlijk want alle mogelijkheden zijn ronduit leuk. Een paar weken geleden veranderde iedereen op Facebook in een muppet. Lachen, gieren , brullen en je deed in een handomdraai.
Een week later zag ik allerlei personen als speelgoedpop in een blisterverpakking. Je kon me wederom oprapen en het was slechts een handeling van één minuut voor mensen die het programmaatje hebben.
Toch is het van levensgevaar voor de kunsten in het algemeen, zo ook voor het circus.
Als iedereen in staat is zichzelf groots te presenteren door de eenvoudigheid van het bewerken van foto’s en onrealistische posters dan is dat nog niets in vergelijking met wat ons te wachten staat. Elke dag schuiven we één millimeter op richting de grens van werkelijkheid en onwerkelijkheid.
Iemand ziet op YouTube een filmpje van een jongleur met zestien ballen. De volgende dag ziet hij in het circus iemand met acht ballen en fluistert in het oor van degene die naast hem zit: “Gisteren zag ik er één met zestien”.
We gaan op den duur de realiteit uit het oog verliezen. Beetje bij beetje. En zo strompelen we naar het einde van wat we ooit voor mogelijk hielden, want ik geloof niet dat de mens in staat is te relativeren. Daar heb ik genoeg voor meegemaakt met ons. En met ons bedoel ik het door ons zelf opgelegde predikaat van slimste levende wezen op aarde.
Je moet je ook af vragen of het leuk is. Als je de grenzen verlegt en steeds meer bent verwend, wordt je er vaak niet gelukkiger van. Daar is bewijs genoeg voor.
Er zijn grote shows in Londen en New York waar Elvis Presley wordt geprojecteerd alsof hij er echt is. Gewoon doodeng ‘echt’.
Over een paar jaar komt er een James Bond film waarin je met één druk op de knop zelf de hoofdrol speelt. Trek je kogelvrije vest maar vast aan.
En straks zijn er geen circusartiesten meer, maar zet meneer de directeur gewoon de 3D projector aan. Sterker nog, zelfs de tent is 3D. Nog sterker; blijf allemaal maar thuis met een helm op je kop en een vernufte bril op.
Vingers op het toetsenbord en een braadworst uit eigen keuken.
Nee, zover komt het niet.
Nou, zover komt het wel.
Als je vijftig jaar geleden tegen mensen, die gezellig met de buren voor de deur zaten, zou zeggen: “Er komt een dag dat iedereen op zichzelf is en er nog weinig aan is in je straatje”, werd je uitgelachen.
Als je dertig jaar geleden zou zeggen; “Er komt een tijd dat het zestienjarige meisje achter de kassa niet meer weet wat asperges zijn”, werd je voor gek uitgemaakt.
Nu vragen ze al bij spruitjes wat dat is. Als ik dan zeg: “Andijvie”, tikken ze dat ook nog in.
Nogmaals: we strompelen. We strompelen door een wereld waarin ongelooflijk veel mogelijk is maar elke vorm van gezelligheid verdwijnt. Van de veertigduizend cafés in Nederland zijn er nog drieduizend over.
Dat was het voor vandaag. Ik ga nu snel achter de computer om mezelf in een Playmobil-poppetje te laten veranderen.
Ik pis in mijn broek van de lol.
Tot de volgende week!
