Een herinnering aan circustheater Mariska.
Het is eind 1980 en Rob Ritman zag groen en geel van jaloezie bij het het zien van het succes van Circus Bassie & Adriaan.
Even snel.
Maar in 1980 veranderde dat klimaat.
Circus Sjoukje Dijkstra was al ten onder gegaan, maar er was een overschot aan circus dat jaar.
En…bijna iedereen had succes.
Zelfs nu ook de treinen van Krone binnen denderden, bij dertien grote steden.
Maar Ritman zag dollartekens voor zijn ogen en… zakenman als hij was, ging hij denken aan een soortgelijke formule als Bassie en Adriaan.
Dat werd circustheater Mariska.
De oude naam werd weer van stal gehaald om een voorstelling te bouwen rondom Pipo de clown en Peppi en Kokki.
Ritman deed dat in samenwerking met Martin Hanson.
Op zich een slimme zet, maar de populariteit van Pipo was toch echt niet meer zo groot dat het dagelijks volle tenten trok. En Peppi en Kokki hadden in 1979 en 1980 ook al in de piste gestaan van Rob’s Mikkenie. Toen al kampende ze met het probleem dat slechts de helft van dit duo echt was.
Wim Meuldijk schreef een verhaal en in combinatie met diverse circusacts – zoals de dierennummers van Franz Renz – werd het vermalen tot een gezellige show met muzikale begeleiding van organist Coty Teuteberg en een slagwerker.
De publieke belangstelling viel tegen maar wat erger was:
na enkele maanden werd Cor Witschge – die Pipo vertolkte – ziek.
Cor leed al jarenlang aan zware depressies en kon het schijnbaar niet meer volhouden.
Het hondje van Charly Ross leek op het televisiehondje Boomer en werd ingezet als redder in nood.
Veel beter werd het er allemaal niet op.
De poging was een goede, maar niet alles werkt zo bleek ook nu weer.
Een jaar later werd André Hazes ingezet bij het Joop van den Ende Showcircus, dat ook slechts drie weken stand hield.
Conny Vink was in 1980 een aardige trekker in de matinee-voorstellingen bij Circus Holiday.
Dit circus merkte in 1981 aan den lijve dat zonder een coryfee het lastig is om goed gevulde tenten te verkrijgen.
In 1982 werd dus Ramses Shaffy erbij gehaald die op dat moment op de bodem van zijn carrière zat.
Na enkele maanden verdween hij ook als sneeuw voor de zon uit het programma wegens gebrek aan belangstelling.
Het blijft lastig om de juiste kassamagneet binnen te halen.
Twintig weken lang. Het is de derde keer dat Hans de podiumplanken verruild voor de piste, maar lege tenten zijn met hem onmogelijk.
Hans trekt altijd volk en theaterpubliek – dat in grote getale op hem afkomt – is vaak een ander publiek dan de bezoekers van circus. Zo bedient hij beide doelgroepen en hij maakt het circus een stukje populairder.
Ik ben er de 24ste mei bij in Nijmegen, want het belooft weer een grootse première te worden.
Tot de volgende keer!
