Ik ben ten einde raad.
Mijn vrouw is boos op mij en de Circusweb-hoofdredacteur Frens te Kiefte ook. Mijn stukjes worden te week, te aardig, zelfs het meest angstaanjagende woord wat een columnist kan worden toegeworpen: ‘sympathiek’, is al naar mijn kop geslingerd.
Frens krijgt dagelijks klachten in zijn mailbox van mensen die teleurgesteld zijn, omdat ik de laatste tijd de peperbus te weinig gebruik.
Mijn vrouw is boos omdat ze bang is dat ik de gage van zeven euro vijftig per column misschien kwijtraak en dus ons wekelijkse bezoekje aan de haringkraam van Cor Steur aan de neus voorbij zien gaan.
Het probleem zit hem gewoonweg in de schaarste aan lullebakken, een tekort aan minkukels, een gebrek aan zogenaamde korte-termijn-eikels. Dat laatste zijn mensen waarvan je direct weet dat het eikels zijn, zonder dat ik ze hoef te bestuderen.
Waar wil ik heen?
Nou naar vorige week toen Herman Tetteroo zijn feestje weer vierde in Vogelenzang. Hij mag normaal Den Haag niet uit van de reclassering, maar twee keer per jaar krijgt hij vrijaf.
Bejaardentehuis Vogelenzang zat weer vol circusminnend volk en nu komt de aap over het bovenstaande uit de mouw.
Ik vind bijna iedereen aardig te laatste tijd. In een wereld die steeds slechter wordt, probeer ik beter te worden.
Misschien wel als tegengas tegen al het negatieve gereutel dat we steeds vaker moeten aanhoren en doorslikken.
De circusmiddag in Vogelenzang is bij uitstek een plek waar je gelijkgestemden kunt vinden. Oude en nieuwe vrienden.
Het programma is eigenlijk bijzaak. Het gaat om de ontmoeting met mensen die hetzelfde op hebben met circus als jijzelf.
Die dia’s geloof ik wel, de optredens allemaal leuk en aardig maar het echte werk begint als het donker begint te worden.
Als de zon plaats maakt voor de maan verplaatst het feest van Herman zich naar de Chinees.
Oké, niet iedereen, want de meesten zijn krentenwegers en rijden snel naar huis om daar een mager tartaartje met een stronk broccoli te vreten. Maar de échte fanaten gaan zich te buiten aan royale schalen lekkers.
En juist op zo’n nazit ontstaan de mooiste gesprekken die er echt toe doen. Daar leer je mensen echt kennen en vliegen de mooiste verhalen over en weer tussen de schalen rijst en bami.
In dit geval leading lady Sylvia Schuyer met haar sympathieke echtgenoot, multi talent Martijn Martell, de altijd aardige Leo Bergkotte, de lieve Yoshi Berends, schatje Dirk Jan Ranzijn en toppertje Marcel van Leeuwen.
Nu zien jullie het zelf, het is een nachtmerrie, maar ik geniet gewoon van al deze aardige mensen. Het werd deze keer erg laat, ik meen half één in de nacht. Maar dat kwam omdat Herman Tetteroo zijn vlaflip niet wilde opeten en ik zei: “We blijven zitten tot je hem op hebt”.
Even terug naar de middag.
Ik zou deze tekort doen om niet te zeggen dat het weer picobello voor elkaar was met als hoogtepunten te optredens van Sem de Vries met zijn muziek en kolder act en mijn blood brother Bart Juwett met zijn ongeëvenaarde André van Duin imitatie en een formidabel buikspreekoptreden. Waarbij ik wil vermelden dat ik hem hoogstpersoonlijk bijna veertig jaar geleden heb aangemoedigd zijn eigen show te beginnen, daar een bijdrage aan heb mogen leveren en er trots op ben dat deze meest sympathieke artiest van Nederland het zover heeft geschopt.
Verder dan ikzelf en dat voelt goed.
Voor mij persoonlijk favoriet om het Kerstcircus in Haarlem een keer te doen maar dan moet René Duursma wel de portemonnee opentrekken. Kom op René; ruk je beurs open en zet hem als laatste voor de pauze. Dat is de beste plek in de show.
Tot de volgende keer.
