Zo tegen het einde van het jaar worden mensen altijd een beetje emotioneel en vaak ook wat aardiger.
De kerstperiode is bij uitstek een tijd van overpeinzing.
Melancholie is een veel voorkomend verschijnsel en dus ook bij mij.
Ik ga in gedachten terug naar 1980. Kersvers circusliefhebber als ik was, struinde ik na vertrek van een circus de winkels af om raambiljetten op te halen. Ik had er wel honderd van Circus Holiday en nog meer van Circus Bassie & Adriaan. Net begonnen als goochelend jochie droomde ik om ooit in die piste te staan.
Maar het leven gaat zoals het gaat en in plaats van circusartiest worden, ontwikkelde ik een kindershow waar ik het land mee doortrok. In deze kindershow bracht ik comedy, goochelwerk en liedjes. Deze liedjes hadden circusachtige melodieën dus: een beetje circus had het wel.
Op wat incidentele optredens na (bij onder andere Circus Holiday, het circus van Karl Kossmayer en Circus Aladdin) had ik toch vooral succes met mijn eigen middagvullende shows.
Het leven neemt je mee in een vrije val van toevalligheden en/of voorbestemde zaken. Ik kom uit een ondernemersfamilie, dus het is niet gek dat ik naast mijn shows een bedrijf begon. En nog een bedrijf en nog één.
Ik vergat circusartiest te worden en was dagelijks bezig met – achteraf – onbelangrijke dingen zoals groot, groter en meer.
Nu ben ik op een leeftijd gekomen waarop ik besef dat ik wat moois heb laten liggen. Maar soms moet een droom een droom blijven. Immers iedereen weet dat het leven van circusmensen vaak hard is. Overleven is vaker regel dan uitzondering.
Als circusliefhebbers genieten we van de voorkant, maar zien zelden de harde werkelijkheid die zich op de achtergrond afspeelt. Daarom stoor ik mij enorm aan het gekonkel over wat circussen allemaal fout schijnen te doen of circusvrienden die het allemaal zo goed weten.
Maurice Veldkamp van het Magic Circus heeft vroeger – toen ik ook nog zo’n betweter was – eens gezegd: “Ga maar eens een maandje mee”.
Nogmaals: het leven gaat zoals het gaat en dát is er dus nooit van gekomen.
In de loop der jaren heb ik respect gekregen voor vele vormen van circus. Voor het grote Duitse circus met veel dieren en een enorme tent. Voor het piepkleine circus met twee pony’s en een kip. Voor circuselite die met veel geld grote mooie shows maken maar ook voor komedianten die met weinig centjes hun stinkende best doen.
Het woord ‘circus’ heeft nog niets aan kracht verloren, hoewel 2024 een mager jaar was en die trend zal doorzetten.
Reizende circussen worden schaars. De mensen die zich desondanks dit jaar hebben hard gemaakt het rondtrekkende circus in stand te houden zoals: Kevin van Geet en Maurice Veldkamp maar ook buitenlandse circusmensen als de Renzen en de Donnerts verdienen een pluim.
Graag neem ik u mee naar wat ik afgelopen jaar allemaal interessant vond aan circus en dat is dus vooral vanaf de roddeltafel en van achter de coulissen. Daar gebeurt het namelijk, niet in de piste. Dat is voor betalend publiek en dat doen jullie nooit hè, circusvrienden.
Zo, tweederde is nu afgehaakt dus gaan we gezellig met een klein groepje verder.
Eerst de kameel van Ron Ronell. Nadat de heer Ronell erg aangeslagen was over mijn berichtgeving is hij met het beest naar mij toe gereden om hem voor mijn deur te laten schijten. Eerlijk is eerlijk: Ron dreigt niet alleen maar doet het ook!
Eenmaal bij mij aangekomen heeft hij Samba voor mijn voordeur geplaatst en is met zijn zus wat gaan eten bij onze plaatselijke snackbar. Een uur later kwam hij terug om hem weer op te halen maar zag vijf grote gouden eieren voor mijn deur liggen. (Ik had deze neergelegd nadat ik de stront had opgeruimd )
Teleurgesteld terug naar Delft. Tijdens de terugrit bleef hij maar tegen zijn zus zeggen dat hij er geen hout van snapte. In Delft aangekomen zag hij aan de bewegingen van de kaneel dat hij weer moest ontlasten waarop zijn zus zei: “Ron, houd je handen onder zijn staart anders breken de eieren”.
Dankzij mijn aandacht aan Ron is zijn roem wel naar ongekende hoogte gestegen en heeft hij zijn gage verhoogd van veertig naar vijftig euro per optreden.
Robert Ronday heb ik nu al een aantal weken niet genoemd. In column 43 kunt u lezen hoe wij innig verbroedert zijn geraakt dus: geen kwaad woord meer over hem. Robert moet naar Carré en dat is geen grap. Ik heb dus een kaartje voor hem gekocht en op 5 januari aanstaande is het zover voor hem! Robert is niet meer boos op mij en dat stemt mij tevreden.
Don Christian moet ook naar Carré. Die van der Meijden moet toch inzien dat deze clown de moeite waard is. Wisten jullie trouwens dat Henk vroeger een groot schrijver was?! Hij schijnt eens tegen zijn vrouw gezegd te hebben: ik bewaar mijn erectie voor mijn pen.
Nu Herman Tetteroo, de oppercircusvriend of zoals Henk van der Meijden zou zeggen: ‘de circusvriend der circusvrienden’. Circusvriend met vier strepen op zijn revers en officieel ingewijd als hoofdpiet van dit bijna uitgestorven ras. Hij had het ook niet zo op mij, maar ik heb toch enkele leuke ontmoetingen met hem gehad. Ook dit voelt goed, want ik heb er een hekel aan om met een boog om hem heen te moeten lopen, dat is een end om namelijk.
In column 43 heb ik tevens een oproep gedaan om u op te geven als nieuwe pispaal. De volgende dag stond de postbode met een bijna volle zak aanmeldingen. Ik ga er daar binnenkort één uittrekken en dat doe ik met uiterste zorgvuldigheid.
Leendert Bedijn zat er ook tussen maar die heb ik verwijderd, want ik kan niets verzinnen wat hem vernederd. Oh ja, we zaten bij de Chinees na afloop van de kringmiddag in Vogelenzang. Hij bestelde nummer 69 en moest daarbij zelf heel hard lachen. Ik begreep die pret niet dus vroeg wat er zo speciaal was aan gerecht 69. Hij zei dat de babi pangang dan zo mooi om en om ligt op de schaal. Thuis heeft mijn dochter het uitgelegd en toen snapte ik pas dat ook Leendert hele duistere kanten heeft.
Dan na alle flauwekul even iets serieuzer.
Groot applaus voor Alberto Althoff. Mijn grote vriend die Circus Chapito met zeer weinig mensen moest opbouwen in Den Haag terwijl hij hondsberoerd was. Ook Milko Steyvers heeft een afschuwelijk jaar achter de rug wat betreft zijn gezondheid.
Milko is geloof ik vijftien keer terug geweest in het ziekenhuis van Leiden. Volgende keer geen ballonnetjes meer maken op de kinderafdeling, Milko. Dan is het logisch dat ze je steeds laten terug komen. Een echte clown is veel leuker dan die vervelende clini klieren.
Het mooiste moment dit jaar was het terugzien van Carlo Lanza. Carlo jarenlang de clownspartner van Enrico en Ben Berdini (inmiddels 82) was bijna mijn schoonvader en woont momenteel met zijn 25 katten in Duitsland.
Naar aanleiding van mijn boekwerkje over Ben Berdini en zijn Circus Aladdin heb ik hem opgezocht. We zaten in een chique restaurant en bij bestelling zei hij tegen de ober: “Gooi voor mij een paar kroketten in het vet en springt er zelf ook bij”.
Ja Carlo: je kan gaan wonen waar je wilt, maar je blijft een Hagenees. Een geweldige kerel niet alleen als clown maar ook als vriend voor het leven.
De Oscar Carré Trofee ging dit jaar naar Kevin van Geet. Nu moet ik oppassen wat ik zeg, want Kevin is de huidige lieveling van circusvrienden. Het ultieme knuffeldier van elk zichzelf respecterend kontenkruipend circusliefhebber. Circusvrienden zijn net vlooien. Ze springen van de één naar de ander. Was het eerst de directie van Herman Renz, toen Alex Sijm en nu dus Kevin. Ieder krijgt zo zijn zendtijd.
Even de grens over.
Circus Barelli was na wat slechte jaren afgezakt tot een zeer bedenkelijk klein zaakje. Afgelopen jaar herrezen tot één van de grootsten in Duitsland met, en het is werkelijk waar, een show van zeer hoog niveau. Er staat me daar een onderneming!
Vriend en vijand vragen zich af hoe dit mogelijk is maar het antwoord is eenvoudig.
Het schijnt dat Timmy Barelli honderd euro op rood had gezet aan de roulettetafel van het Duitse staatscasino. Toen is hij vertrokken zonder de eerste winst van tafel te halen en de volgende dag kwam hij weer terug. 189 keer rood komt niet vaak voor maar de autoriteiten geloofden het.
Ach, wat kan mij het schelen, Duitsland heeft eindelijk weer een groot reizend circus met een top programma en groot live orkest.
Dan Antonie Teutenberg. Ik heb een keer iets geschreven wat hem niet beviel en sindsdien gaat hij met mij naar bed en staat met mij op. Ik ben niet uit zijn kop te krijgen heb ik vernomen van zijn pa. Hij is er al maandenlang dagelijks mee bezig en noemt mij ook regelmatig in radioprogramma’s. Waarvoor dank! Mijn ster stijgt tot ongekende hoogten mede dankzij de gratis reclame van Teut jr.
In een podcast met Pascal de Boer (die dit overigens best leuk doet) zei Antonie dat ik de hele dag op de bank hang. Probeer ook eens wat Bitcoins zou ik hem willen aanraden.
Vroeger zei mijn lerares ‘breien’ altijd tegen mij dat ik niet zo moet teuten. Nu weet ik pas wat zij bedoelde!
Hij zei tijdens dit gesprek ook dat ik met ontbloot bovenlichaam te zien ben op Google, maar hij is in de war. Dat is niet op Google maar op een gay-website.
Ik wil iedereen nog een keer herinneren aan dat het vak van spreekstalmeester moet veranderen. Ik wil in 2025 geen belachelijke stalmeesterkostuums meer zien met alleen twee papegaaien in de show. Dus steek je pak in de fik en laat iets moois aanmeten. Als jullie je niet aanpassen ga ik het zelf doen. Het jeukt namelijk verschrikkelijk.
Over jeuk gesproken, zijn jullie ook naar het Erotica Circus geweest? Ik vond het maar vulgair en hoe vaker ik er heen ging hoe erger ik het vond.
Rest mij mede te delen dat ik half februari 2025 ‘Het Circus en Magic Huis’ open in Wieringerwerf. Een klein paradijsje voor circusliefhebbers en goochelaars, met daarbij een winkel in verzamelitems en goochelapparatuur.
De opening wordt verzorgd door Antonie Teuteberg want die gaat zo lekker makkelijk door het lint.
Ik wens al mijn vrienden een mooi 2025 én mijn vijanden jeuk op plekken waar ze niet bij kunnen.
Tot volgend jaar!
