Column ‘Voorwaarts en niet vergeten’ | Nummer 4
Mijn irritatie begon al op tienjarige leeftijd toen ik in 1977 bij ‘Circus Gebrüder Althoff’ was in Haarlem. Mijn vader en ik zaten in de stalles. Stalles, loge, parket; prachtige namen toch?! Tegenwoordig heet het vaak ‘vak A’ of ‘blok B’… niks romantisch aan.
Maar goed, wij zaten daar dus pontificaal aangekleed want dat deed je nog in die tijd. Het was vrijdagavond en normaliter gingen wij zaterdagavond in bad. Voor deze gelegenheid hadden we dat een dag naar voren getrokken. Je wilt toch niet dat degene die naast je op de houten banken zit zijn neus moet dicht knijpen.
Maar wat wil ik nou eigenlijk zeggen? Oh ja!
Wij zaten daar met zeer hoge korting en naast ons zat iemand die de volle prijs had betaald. Mijn vader had namelijk een winkel in wit- en bruingoed. Wat? Uh.. wit- en bruingoed? Even uitleggen voor de jonkies. Een winkel met radio, televisie, koelkasten en wasmachines.
Hij had een poster opgehangen en kreeg dus kortingskaarten. Ook zo mooi: vroeger kreeg je kortingskaarten voor een geleverde inspanning tegenwoordig liggen er stapels in elke winkel.Maar laten we nou eens bij het onderwerp blijven, anders gaat de kracht verloren van wat ik te zeggen heb. Ik wind me namelijk nú al verschrikkelijk op over wat er komen gaat en ben van plan om een demonstratie op poten te zetten. Ik verzend brieven naar regeringsleiders om een verbod te bewerkstelligen en als het echt moet keten ik me vast op de tramrails. Ik dreig met een jerrycan benzine of stuur in het ergste geval mijn schoonmoeder.Ik ben tegen hoge kortingen! Zo… het hoge woord is eruit.
Mijn probleem is dit: ik was vorig jaar bij een in Nederland reizend Duits circus met een echt – zoals ze dat noemen – ‘familieprogramma’. Leuk voor kleine kinderen, maar niets bijzonders.
Het circus deelde overal bonnen uit met hoge kortingen. De normale toegangsprijzen aan de kassa waren dezelfde als bij het gerenommeerde Circus Krone. Als je die prijs betaalt (en dat was bij een behoorlijk aantal bezoekers het geval) dan betaal je te veel. Veel te veel voor het gebodene.
Natuurlijk besef ik me dat het vandaag de dag nog de enige manier is om een beetje volk in je tent te krijgen. Mensen willen korting.
Maar hoe ver ga je? Vroeger was vijf Gulden korting een reden om naar het circus te gaan, maar nu is voor een kaartje slechts één tientje betalen de norm. Althans: bij het door het jaar heen rondreizende circus.
Mensen willen steeds meer én minder betalen. In landen als Duitsland en Frankrijk zijn er veel circussen die met massa’s vrijkaarten smijten, om vervolgens te leven van de verkoop van versnaperingen. En van die enkele zielepiet die geen vrijkaart had en de hoofdprijs aan de kassa betaalt.De meeste kerstcircussen verkopen tweederde van hun kaarten via Ticketveiling-achtige sites en schroeven de originele prijs twee keer omhoog, om het publiek vervolgens lekker te maken met veel korting. Wie dus gewoon via de website de tickets koopt is te duur uit.
Er wordt zestig euro geboden op de veilingsites voor vier tickets, ter waarde van honderdtachtig euro. En dan zit je nog niet eens vooraan.
Een mooie spaaractie zoals het ‘Great Christmas Circus’ in Beverwijk deed, is mijns inziens een eerlijker proces.Ik zeg dit niet voor mijzelf, want ik koop nooit een kaartje. Ik kruip nog steeds ouderwets onder het tentzeil door als ze even niet opletten. Ik ben al negen keer door een Duitse herder gebeten die onder de tribunes voor de security zorgt. Maar… je moet er wat voor over hebben!
Tot de volgende keer.
Belangrijk: columnisten hebben de vrijheid om dát te schrijven wat zij schrijven willen. Circusweb respecteert die vrijheid en mengt zich niet in de inhoud van de columns.
