Circuslui zijn rare wezens.
Als ik als columnist schrijf dat Rob Ronday van de twee actieve circusdirecteuren van het ter ziele gegane Circus Herman Renz de meest bekwame was, als spreekstalmeester zeer goed voldeed en een goed manager is, maar als mens totaal niet weet wat hij met zichzelf aan moet (zelfs bij het hooghartige af) is hij boos.
Als ik zeg dat Milko Steyvers – de andere voormalige directeur – een mens met een groot hart is, een aanvaardbare clown, maar als manager iets minder goed uit de verf komt is hij ook boos.
Soms schrijf ik ernst en soms kolder. Een columnist is een soort van cabaretier maar dan met zijn pen. De pen is het felste wapen dat ik ken.
Als je bij wijlen Wim Kan als politicus niet in zijn beroemde oudejaarsavond conference werd genoemd, was men teleurgesteld. Terwijl hij ze er op speelse wijze flink van langs gaf.
Ik schreef enkele maanden geleden een stuk over spreekstalmeesters en de drie in het stukje genoemden personen waren boos.
Het duurde niet lang voor de meester (hoofdredacteur) werd gebeld door hen. Meester, ze plagen me!
Kijk, vroeger belde men met Wout van Liempt (de manager van Kan) als men niet genoemd werd. En als ik iets leuks schrijf, bellen ze omdat ze wél genoemd worden.
Het zou een eer moeten zijn om door mij genoemd te worden, want ik weet er uit mijn hoofd al snel honderd te noemen die ik nooit zal noemen.
Toen Tony Wilson las dat ik schreef dat hij met de ME uit de piste werd gedragen, vond hij dat wellicht niet leuk. Terwijl hijzelf zijn leven lang een goede boterham verdiende met humor samen met de ongeëvenaarde kinderartiest Peter Grooney. Wilson dacht misschien dat ik met één zin op Circusweb zijn totale oeuvre had bezoedeld. En hij heeft gelijk want mijn columns zijn (in mijn dromen) door miljoenen mensen gelezen.
Ook de heer Ronday en de heer Teutenberg waren niet echt vrolijk na het lezen van mijn relaas.
Ik geniet van hun boosheid, want als ze me niet serieus hadden genomen, hadden ze zich niet opgewonden. Maar artiesten zijn tere zielen die uitsluitend tegen complimenten zijn opgewassen en niet in de wieg zijn gelegd om enige kritiek te aanvaarden.
Ik bied wel mijn excuses aan, omdat ik wil voorkomen dat men wakker ligt van mijn alleraardigste (en dat is zacht uitgedrukt) zeg maar hilarische zinvolle stukjes. Ik heb zelfs al gehoord dat één van de drie elke week naar een psychiater gaat.
Maar resumé: ik vind dat je als artiest zowel complimenten als kritiek moet kunnen ontvangen. Je zet immers jezelf in de schijnwerpers. En Tony Wilson is een geweldige artiest in zijn leven geweest, Rob Ronday behoort tot de betere spreekstalmeesters en Tonie Teutenberg. Eh. Ik weet het even niet. Grapjuuuuuu.
En ik? Ik ben een lul. Maar ik weet dat van mijzelf en dat scheelt een heleboel.
Tot de volgende keer maar weer!
