Wintercircus Apeldoorn presenteert dit seizoen een voorstelling die in veel opzichten laat zien hoe sterk klassiek circus kan zijn wanneer vakmanschap, tempo en muzikale kwaliteit samenkomen.
Het programma is strak geregisseerd, rijk gevarieerd en grotendeels van hoog niveau. Dat maakt het des te opvallender wanneer één onderdeel daar scherp tegen afsteekt.
De voorstelling opent fris en energiek met Michael Alves en zijn ladder-act. Een ladderevenwicht-act die alle verwachtingen tart: razendsnelle bewegingen, riskante posities en een indrukwekkende beheersing van lichaam en balans. Het tempo ligt meteen hoog en dat werkt uitstekend. Dit is een binnenkomer die het publiek direct bij de lurven grijpt en de toon zet voor de avond.
Michael Alves. (Foto door: Frens te Kiefte)
Daarna volgt David Hammarberg met een vernieuwende interpretatie van de Washingtontrapeze. De combinatie van trapeze en elastieken, met vrije vallen en lanceringen door de lucht, is interessant en zeldzaam binnen het circus. Het is een act die nieuwsgierig maakt en visueel blijft verrassen. Minder geslaagd is het tamelijk stijlloze kostuum, dat afbreuk doet aan de uitstraling van het nummer. Desondanks blijft dit een boeiende act die je niet vaak ziet.
Een geweldig orkest
Wat hier voor het eerst écht opvalt, en wat de hele voorstelling blijft dragen, is het orkest. Wintercircus Apeldoorn is een muzikaal feest. Slechts enkele minuten klinkt er muziek van tape; verder wordt alles live begeleid. De livemuziek tilt de acts, de belichting en de algehele sfeer naar een hoger niveau. Bij zowel Hammarberg als bij de sterke verticale luchtact van Andrea Navratilova – die met slechts een touw en een net, hoog boven de piste en zonder vangnet, kracht, souplesse en snelheid toont – is het orkest op zijn allerbest. Hier komt alles samen: muziek, techniek en spanning. Absoluut topniveau.
David Hammarberg. (Foto door: Frens te Kiefte)
De eerste helft vervolgt met Kelly Folco en haar eenwieleract. Ze start met een toneelbeeld dat zo een schilderij had kunnen zijn (zie de uitgelichte omslagfoto van deze recensie, red.). Wat volgt is een indrukwekkende reeks trucs: jongleren, touwtje springen en uiteindelijk een rit op een eenwieler van maar liefst elf wielen hoog. De mega-eenwieler is ronduit spectaculair en maakt diepe indruk.
De pauze wordt ingeluid door Duo Ortiz met het rad des doods. Een extreme, razendsnelle en bloedstollende uitvoering die de tent laat bruisen. Pure sensatie en een perfecte afsluiter van de eerste helft.
Duo Ortiz. (Foto door: Frens te Kiefte)
Prachtige dieren, acrobatische schoonheid en verrassende jongleur
Na de pauze begint de tweede helft met het ‘beestenspul’. Franz Renz Jr. presenteert een verzorgde en esthetische dierenact waarin de schoonheid van zijn vier kamelen en paarden centraal staat. Rustig, respectvol en passend binnen de klassieke circustraditie.
Franz Renz Jr. (Foto door: Frens te Kiefte)
Daarna toont Trio Encanto acrobatische schoonheid. De drie jonge artiesten creëren knappe poses en sculpturale beelden in een act vol balans, contorsionisme en hand-in-handtechniek. Technisch is het sterk, maar emotioneel blijft het wat achter. De tango-muziek van Astor Piazzolla vraagt om passie en spanning; die zouden de dames her en der sterker mogen uitstralen.
Bruno Macaggi brengt vervolgens een frisse en energieke jongleeract met cocktailbekers. Zijn tempo, charme en precisie maken het een plezier om naar te kijken. Tegelijkertijd blijft er conceptueel een kans liggen. Het thema van ‘de barman’ had theatraal verder subtiel uitgewerkt kunnen worden en had de act extra lagen kunnen geven. Desondanks is dit een aangename en verfrissende bijdrage van een jonge artiest.
Bruno Macaggi. (Foto door: Frens te Kiefte)
De spreekstalmeester kent de weg in de voorstelling, de clown is ‘m kwijt
Wat gedurende de hele voorstelling overeind blijft, is het tempo. De acts volgen elkaar vlot op in een perfect geregisseerde show. Spreekstalmeester Marc Boon speelt daarin een cruciale rol. Zijn presentatie is vriendelijk, bondig en informatief. Hij staat volledig in dienst van de voorstelling en weet precies wanneer hij ruimte moet geven en wanneer hij moet verbinden. Met terugwerkende kracht valt iets op: hij neemt nergens de ruimte voor zichzelf. Geen overbodige teksten, geen ego. Marc kent zijn plek. En dat is een groot compliment.
Marc Boon. (Foto door: Frens te Kiefte)
Dat maakt de aanwezigheid van clown Jimmy Folco des te schrijnender. Bij zijn eerste opkomst wekt hij de suggestie dat de allergrootste artiest ter wereld de piste betreedt. Wat volgt is echter een reeks momenten die simpelweg niet werken. Zijn werk is in twee woorden samengevat: niet grappig. De eindeloze vraag om applaus, de overschreeuwde praatstukken, het gebrek aan subtiliteit in zijn fysieke spel en de inspiratieloze uitvoering van klassieke clownsentrées vormen een pijnlijk contrast met de rest van de avond. Het is oprecht jammer, omdat de voorstelling verder vakmanschap ademt. Hoe deze artiest in dit programma terecht is gekomen, blijft een raadsel. In meerdere scènes is zichtbaar dat Marc Boon probeert te redden wat er te redden valt. Tevergeefs.
Jimmy Folco. (Foto door: Frens te Kiefte)
De voorstelling sluit gelukkig sterk af met Compagnie Ortiz en hun hogedraadact. Zeven artiesten bouwen menselijke piramides op grote hoogte, springen en fietsen over een kabel van slechts één centimeter breed. Een indrukwekkende, waardige finale die de voorstelling weer op het niveau brengt waar hij thuishoort.
Troupe Ortiz. (Foto door: Frens te Kiefte)
Alles overziend heeft Wintercircus Apeldoorn dit jaar vrijwel alle ingrediënten in huis voor een vijfsterrenshow: topartiesten, een fenomenaal orkest, sterke belichting en een strakke regie. Door het zwakke comedy-deel blijft de eindscore steken op vier sterren. Met de hoop dat volgend jaar ook dat onderdeel weer het niveau haalt dat deze verder uitstekende voorstelling verdient.
