In 2022 bestond Koninklijk Theater Carré 135 jaar. Dat werd gevierd met de voorstelling ‘Oscar’: een hommage aan circuskoning Oscar Carré. In 2024 keert de voorstelling terug naar het circuspaleis aan de Amstel. Het Scapino Ballet, circusartiesten van de circusopleiding ‘Circus Arts’ van Codarts Rotterdam én de band Blaudzun zetten een voorstelling neer die onbeschrijfelijk mooi is.
Dansers als paarden
Vanuit een circustentje op het Carré-podium ontwaakt het circusgezelschap. Dansers bewegen gracieus over het podium. Als een piste vol met paarden die perfecte patronen bij elkaar rennen. De dansers van het Scapino Ballet doen in Oscar goede zaken. In een groot deel van de choreografieën speelt het armenwerk een belangrijke rol en daarmee ontstaat een dynamische en sierlijk geheel, gerealiseerd door een mooie dansersclub.
Een van de meest indrukwekkende momenten zit – redelijk aan het einde van de voorstelling – in het samenspel tussen Scapino-danseres Ellen Landa (als Oscars vrouw), circusartiest Charlie Hession en een toekijkende Filip Wagrodzki (in zijn rol als Oscar Carré). Ellen zit op haar paard (in de voorstelling een grote omgebouwde gymnastiekbok met wielen bij de poten). In een waanzinnig tempo trekken Charlies brede armen het paard met daarop Ellen rond. Landa’s rode haren en zwarte jurk wapperen op het bewegen van de lucht en verleiden Oscar.
Terug naar toen in een stilistisch heden
Wat je je bij dit moment en terugkijkend op de voorstelling beseft: het is ontzettend sterk dat je je in Oscar écht waant naar te tijd van weleer. De tijd dat Oscar Carré in eigen persoon in de piste van hetzelfde circusgebouw zijn ambt uitvoerde. De tijd dat zijn paarden gezamenlijk ronddraafden en steigerden. De tijd waarbij Oscars circus enorme successen bereikte. En de tijd waarbij Carré vreselijke dingen in zijn leven heeft moeten doorstaan.
De voorstelling brengt je terug naar de tijd van het klassieke circus van Carré. En dat terwijl niets in de stilistische vormgeving hint op hoe het er ruim 135 jaar geleden uitzag. Nu – in 2024 – oogt het geheel: strak, concreet en zwart.
Maar de lichte glitter op de kostuums, de subtiele fleurigheid in het lichtontwerp, de unieke menselijke prestatie (van de dansers en de circusartiesten) en de muziek van Blaudzun (inclusief de hang naar nostalgie) zorgen ervoor dat je je als toeschouwer perfect in het ‘vroegere’ kunt en de verhaallijn kunt verplaatsen.
Duidelijkheid en verbeelding
Die verhaallijn is soms concreet: we zien een statige Oscar Carré (door Filip) die zijn paarden aan het werk zet en spreekstalmeesterwerk verricht.
Soms is de verhaallijn wat abstracter, zoals de verhaallijn van de vrouwen van Oscar. Danseres Ellen Landa vertolkt in de voorstelling zijn verschillende geliefdes.
De wisselwerking van concreet versus abstract maakt dat er voor de toeschouwer ook genoeg is om aan de verbeelding over te laten. Je droomt weg bij de verschillende gedachtes.
Er is eigenlijk één factor die in fracties van seconden de dromerigheid geen goed doet. En dat is het feit dat er gekozen is om een paar keer in de voorstelling een soort clown-karakter de circuspiste in te sturen. Het is een behoorlijke misvatting dat er voor dergelijke gekkigheid plek is in Oscar. De inzet van de clown is plat, saai en niet grappig. En het voegt – om precies te zijn – niks toe aan de klasse en de chique statigheid van de voorstelling.
Circusartiesten
Op circusgebied komen er interessante ensemblewerken en sterke acts voorbij. Denk aan de krachtige partneracrobatiek van Wilko Schutz en Erin Burley en de elastische acrodans van Arvi Yrjölä, die dichterbij de grond plaatsvinden. Dat geldt ook bij de scène van object manipulator Fidel Rott, die gedurende de voorstelling een aantal jongleertrucs toont. Fidels lichaam is een kunstwerk dat indrukwekkender is dan hetgeen hij jongleer-technisch toont. Maar dát is immers ook de menselijke kunst van het circus.
Luise Hoffmann brengt spektakel aan de trapeze in Carré. De schimmen van haar werk – die ontstaan dankzij de manier waarop ze wordt uitgelicht – zijn een extra act, naast haar prestaties in de lucht.
Prachtartiesten en zweterige handen
Joe Baker wordt aan een dik koord met immense snelheid boven het podium heen en weer getrokken. Even later beklimt hij op enorme hoogte zijn aerial rope. Een waanzinnige en spectaculaire circusact, die je écht zweterige handjes bezorgt.
Jon Owino Ochieng toont na de pauze een kort maar krachtig blok met een rollende kogel/ globe. En vlak voor de pauze schittert hij in een ongekende strapatenact. Een prachtartiest; eentje die elke circusvoorstelling nodig is.
De choreografie en het visuele totaalbeeld die voorafgaan aan zijn strapatenwerk bezorgen kippenvel. De dansers dansen een choreografie met een soort pistebakken die in twee cirkels om elkaar heen gepositioneerd zijn. Al dansend bewegen zij zich van de binnenste naar de buitenste pistering en andersom. Het licht beweegt op deze dansmoves mee: binnenste ring ‘kleiner’ en buitenste ring ‘massaler’ licht. Dit alles gebeurt op de meesterlijke live-klanken van Blaudzuns song ‘JUNE’. Wauw!
Blaudzun
Blaudzun is tot heden niet uitgebreid genoemd, maar deze band is een klasse toevoeging. Zanger Johannes Sigmond wisselt vocaal van klein en lieflijk naar groots en bombastisch. En zo ook de muzikanten om hem heen. Blaudzun kent op perfecte wijze zijn plek in de voorstelling. Hierdoor wordt het écht een voorstelling waarin circus, dans en muziek samen opgaan.
Een ongekend mooi eerbetoon aan Oscar Carré, zonder dat er een écht paard aan te pas komt.
Circusweb beloont de voorstelling Oscar met 4,5 van de 5 sterren.
Je beleeft de voorstelling nog tot en met zondag 29 september in Koninklijk Theater Carré in Amsterdam. Aldaar worden er nog zes voorstellingen gespeeld. De kaartverkoop loopt hard. Wees er dus snel bij en boek hier je tickets.