Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: het Groot Kerstcircus Den Haag brengt de beste voorstelling in de wereld van de Nederlandse kerst- en wintercircussen van 2022/23. Op het Haagse Malieveld ziet het publiek tussen 24 december en 8 januari een geweldige voorstelling die geen minuut verveelt en die een uitgebreide recensie verdient. Op het moment van publiceren staan er nog twee te spelen voorstellingen op het schema. Dus scoor snel tickets voor een van de vertoningen op zondag 8 januari.
De voorstelling start met een welkomstwoord door een presentatrice. De focus ligt op haar en na haar weglopen verandert de belichting naar een mysterieuze donkere sfeer. Vanuit het publiek komt al fietsend en stuntend op de tribune Alexis Brunetaud op. Met zijn trucs op de BMX is hij de vette en springlevende openingsact.
(Foto: Sera Richter)
Nicolas Lagroni – zestien winters oud – jongleert daarna met stuiterballen. Zonder moeite en met een waanzinnige uitstraling zet hij een goede act neer. Dat geldt ook voor de getalenteerde Nederlandse Ezra Veldman met zijn flitsende diabolo-act. Ezra’s trucs zijn sterk, zijn presentatie is geweldig en zijn gespierde armen zijn indrukwekkend.
Verfrissende comedy
De invulling van het komische aspect is meer dan verfrissend. Coreggio en Joanes verzorgen samen en afzonderlijk van elkaar zes leuke intermezzo’s verspreid over de hele voorstelling en vormen de rode draad. Beide heren zijn multitalenten.
Raoul Schoregge ‘Coreggio’ is de clown, de regisseur én een van de drie producenten van het Groot Kerstcircus. Als clown is hij gevat, maakt makkelijk en leuk contact met het publiek en verveelt daarin niet. Zijn act met de papieren zak waar enkele bezoekers ‘een onzichtbare bal’ in gooien is grappig en komt aan bij het publiek.
(Foto: Vincent Wols)
Joanes weet het publiek ook te pakken met zijn verschillende talenten. Als clown, jongleur én acrobaat is hij grappig en technisch sterk. Met zijn act op de vrijstaande ladder laat hij zien dat een publiek een comedian én grappig kan vinden én oprecht kan respecteren om zijn prestaties op acrobatisch niveau. Joanes is komisch, weet te ontroeren en laat het publiek in zijn waarde wanneer hij assistentie van ze vraagt.
Daarbij laat de Franse comedian iets zien wat we deze winter in nog geen kerstcircus hebben gezien: het vermogen van een comedian om te improviseren. Joanes heeft namelijk in zijn act – waarbij hij assistentie vraagt van een kind uit het publiek – tot twee keer toe te maken met een kind dat niet doet wat de clown vraagt in een medewerking op het podium. De twee kleintjes zijn met hele andere dingen bezig en willen eigenlijk gewoon spelen met rekwisieten op het podium. De Fransman laat na afloop weten dat dit serieus de eerste keer in zijn carrière was dat dit op een dergelijke wijze én tweemaal achter elkaar gebeurde. Maar hij weet hier perfect op in te spelen, zet de kinderen niet voor schut en weet de humor er alsnog sterk in te houden.
(Foto: Vincent Wols)
Duo Doro combineert op de vloer krachtacrobatiek en choreografie, waarbij de inzet van video in de act een toegevoegde waarde is.
Flauwe slapstick
Elke sterke circusvoorstelling heeft één zwakkere act nodig. De cascadeurs van het duo Lagroni nemen met hun matige slapstick dat deel voor hun rekening. Technisch laten ze echt wel wat zien. Maar het is té langdradig, een tikkeltje flauw en samenvattend: niet grappig. Hun overdreven spel en de bombastische muzikale uitvoering van Aretha Franklins ‘Think’ maken het tezamen wel heel erg veel. Daarnaast is de vrouwelijk helft van het duo erg schaars gekleed en geeft dat de act iets vulgairs.
Crazy acrobaten
Maar Lisa Rinne brengt vervolgens het niveau weer op peil met een waanzinnig trapezenummer. De recensent bezocht de show met vier alumni/studenten van het Fontys conservatorium en de ACAPA-circusopleiding. Drie van hen zijn als luchtacrobaten betrouwbare vakkenners. En zij vatten Rinnes act na afloop onderling allesomvattend samen met de zin: ‘this was fucking crazy’. Lisa start verrassend met knappe trucs aan een hangende touwladder. Het spektakel komt er vervolgens nóg meer in als ze aan de swingende trapeze duizelingwekkende salto’s en schroeven draait. Lisa’s eindsprong is prachtig. Vanaf haar trapeze springt ze naar beneden en gaat het licht tegelijkertijd op ‘zwart’. Rinne duikt de diepte en het donker in. En het publiek wandelt de pauze in.
(Foto: Sera Richter)
Acrobaat Andreas Bartl begint het tweede deel met uitzonderlijke trucs aan de Chinese mast. Medkes uit Ethiopië laat met haar act als slangenmeisje haar botten even thuis. Een indrukwekkende act van een artieste met een kleurrijke uitstraling.
Onnodige forcering in sensationele acts
De Italiaanse Sage Macaggi jongleert met rode hoeden en brengt daarmee een perfect uitgevoerde en flitsende act. Hierbij signaleren we wel het intreden van iets dat we in het eerste voorstellingsdeel niet zagen: platvloersheid en ‘uitrekken’. Sage rekt veel tijd en vraagt te veel om applaus. Maar: applaus vraag je niet, dat verdien je. Het gekke is dat Macaggi de vraag om respect totaal niet nodig heeft. Het concept van de voorstelling creëert dat het publiek de artiest als mens ziet. Daarover straks meer. Maar dit zorgt ervoor dat de bezoeker zich kan identificeren met de performer en dat ie voelt als een vriend die je aanschouwt en respecteren wil. Wanneer Sages eindtruc misgaat en hij het nog een keer wil proberen, roepen verschillende bezoekers supportend: “YOU CAN DO IT”. Voorop staat dat de act van de Italiaan van hoge kwaliteit is. En een publiek ziet dat ook. Respect is een element dat logischerwijs vanzelf volgt. Dat hoeft de artiest niet te forceren.
(Foto: Sera Richter)
De Roemeense Badea Brothers forceren ook licht. Hun hand-to-hand-acrobatiek is van ongekende klasse. Met een sensationele beheersing laten zij indrukwekkende poses zien. Wanneer hun eindpose misgaat en de gezichtsuitdrukking van een van de heren vertelt dat die fout eigenlijk geacteerd is, verliezen ze even hun geloofwaardigheid. De forcering van respect wanneer de herhaling – hoe kan het ook anders – wél lukt, is écht overbodig. Ten opzichte van soortgelijke acts verrassen de heren extra met een aantal snelle en technisch knappe moves. Bijvoorbeeld wanneer de ene helft snel omhoog springt en in omgekeerde positie met zijn nek in de nek van zijn partner belandt. Waanzin!
Doorzettingsvermogen
Irina Lagroni brengt daarna een goede antipodeact op het Haagse podium. Jongleren met de voeten, wat ze prima doet. In haar ‘slotstuk’ toont ze een oneindig doorzettingsvermogen. Haar assistent komt oplopen met een robuuste en metershoge constructie. Aan een paal zitten aan weerszijden twee ronde plateaus. Boven deze vier lagen zit een korf. De constructie steunt op Irina’s voeten. Al bewegend met haar benen brengt ze stuiterend een bal naar plateau één, twee, drie en vier. De beoogde eindbestemming: de korf, op de top van de paal. Maar… het gaat tot twee keer toe mis. Irina raakt zichtbaar uitgeput na twee mislukte pogingen. Wanneer het de derde keer lukt, is de publieksreactie terecht overweldigend. Detail: Lagroni werkt op Queens song ‘Under Pressure’. En zelfs onder de druk van de gedachten ‘ik moét en zal dit succesvol doen, maar ik kán niet meer’ weet ze een klasse prestatie neer te zetten. Wát een ijzeren discipline in een fantastische act!
(Foto: Sera Richter)
De voorstelling wordt afgesloten met de stoelenbalans van de Chinese Ge Shu Shong. Het volledige artiestenensemble zit op stoelen op het podium. Op de klanken van de song ‘We Are the World’ geven zij haar telkens een stoel aan. Die stapelt ze op. En zo stijgt Shong letterlijk en figuurlijk tot grote hoogte. Hoog boven haar collega’s maakt ze op de stoelenstapel als laatste truc een handstand op één hand. Een vol podium en een waardig einde van een prachtig programma.
Dat programma draagt het thema ‘We Are the World’. Producent Raoul Schoregge vertelt na afloop de gedachte daarachter. Hij raakte in 1989 geëmotioneerd bij de val van de Berlijnse muur. De muur ging naar beneden en de mensen kwamen weer samen; men was eindelijk weer één. Kijkend naar de huidige tijd (met de praktijken onder het bewind van Poetin) inspireerde Raoul dit om een boodschap aan de voorstelling toe te voegen. Dat is gelukt.
Video
Het publiek maakt vanaf de voorstellingsstart kennis met de inzet van video. Voorafgaande aan of na afloop van elke artiest ‘ontmoet’ het publiek alle artiesten ook op het videoscherm. Daarop zijn goede videobeelden te zien waarbij de performers verwijzen naar het thema en wat dat voor hen betekent. We zien dan onder andere hoe clown Joanes eruitziet zónder schmink en artiestenkostuum en wat diaboloheld Ezra drijft om zijn beroep uit te voeren. Het maakt van de artiest ‘de mens’ en dat is erg prettig. Een grootse voorstelling in een grote tent met duizend bezoekers wordt zo intiem, persoonlijk en gezellig. We zijn thuis bij een groep getalenteerde artiesten die allen veel speelplezier en onderlinge waardering uitstralen.
De inzet van video kan nog verder ontwikkeld worden in toekomstige edities. Her en der oogt de content op de schermen een beetje als ‘behang’, terwijl er ook absoluut sterke videomomenten zijn. Een verdere integratie van video en de samenwerking van video versus circusacts kan zeker interessant zijn.
(Foto: Vincent Wols)
Muziek
Tot slot de muziek. Een orkest ontbreekt. Maar gitarist Martin Weiss en zangeres Alicia Nilson zijn de verrassende vervanging daarvoor. Aan de hand van hits uit de 80’s en de 90’s – de periode waar de inspiratieroots van de voorstelling liggen – omlijsten ze de topacts ijzersterk. De twee begeleiden samen de (nieuw geproduceerde) tapemuziek-hits. Het volume had een tikkeltje zachter gemogen, maar de muzikale kwaliteit blijft desondanks overeind.
Alicia is uitbundig, enthousiast en bezit een dijk van een stem. Eentje die prettig, rauw en schurend is. Haar niet te gepolijste stemgeluid is exact wat de voorstelling zoveel flair geeft. Daarentegen is Martin een hele ingetogen gast die focust op zijn gitaarspel en daarbij minder het podiumbeest is dat zijn vrouwelijke collega wél is. Ze houden elkaar goed in balans en kennen hun plek in het geheel. Ook is het voor de afwisseling fijn wanneer de muzikanten er even niet zijn, bijvoorbeeld als de clowns hun werk doen.
Mocht het nog niet duidelijk zijn: Groot Kerstcircus Den Haag overtuigt. Keihard. Het programma bevat tempo, kent vlotte en subtiele overgangen, de ruimte in de tent wordt goed benut en de topartiesten zijn er niet alleen om hun ‘five minute job’ te doen.
Passie en vakmanschap maken een topvoorstelling
Het vergelijken van de verschillende kerstcircussen is vaak lastig, maar ook niet realistisch en niet relevant. Maar met veel passie en vakmanschap hebben de Groot Kerstcircus-producenten de focus gelegd op het artistieke eindproduct: ‘een weergaloze show’. Terwijl de focus bij een aantal andere producties deze winter toch voornamelijk lag op een Engelstalig woord dat begint met een ‘m’ en eindigt met ‘oney’.
Het Groot Kerstcircus brengt met zorg een verrassende vorm van kerstcircus. Eentje die lak heeft aan de standaard verwachting en die maakt dat het elke euro voor de circuskunst op het Malieveld waard is. Het is dit dan ook een uitdaging om dit in de toekomst door te zetten en te blijven verrassen. Maar dat gaat vast en zeker lukken.
Een dikke tip: geniet zondag 8 januari om 11.30 uur of 15.00 uur van een vermakelijk en verzorgd programma!
Groot Kerstcircus Den Haag, bezocht op 7 januari 2023
