Mei 2010 Huilebalk in optima forma
Eerste trapezeles op je 57e
ROTTERDAM – Sommige babies hebben een huiluurtje, maar ik als volwassene kan er ook wat van, mei 2010 is voor mij min of meer huilmaand, tenminste, vanaf de eerste dag was het raak.
Op 1 mei was ik bezig met 20 andere (as) circusdocenten op de Circusacademie in Rotterdam, een onderdeel van het Rotterdams Conservatorium. Je snapt het al, daar kun je leren om circusartiest te worden. Niet dat ik na al die trapeze en tissuekunsten zo doorgeslagen ben dat ik echt circusartiest wil worden. Nee, maak je maar geen zorgen, ik laat geen enkele circusbezoeker genieten van mijn full size cellulitusbovenbenen en -billen, al kan ik nog zo goed in de trapeze werken. (zie foto bij Rotjeknor in Rotterdam)
We oefenden dit keer na de koprol, de handstand en de achteroverkoprol en de split en spagaat (hijgh) aan het volgende onderdeel, de bascule. Voor niet circuskenners, dat zijn die enorme springplanken waar je vanaf de eerste verdieping opspringt om andere mensen te lanceren. Ik zou qua gewicht makkelijk een batterij mensen kunnen lanceren, maar helaas, met nieuwe heup en ouderdom (57)in acht genomen zag ik dit niet zo zitten. Het begon met het beklimmen van een 2 meter hoge bok, waarbij je op het hoge smalle stuk moest gaan staan, om je stokstijf achterover te laten vallen op een mat die door collega’s opgetild werd. Zodra je de mat raakt laten je collega’s die mat op de grond klappen, en zo val je zacht. Ook al kan daar logischerwijs niet zoveel aan misgaan, ik was bij dit onderdeel al een scheitert.Niet aan mij besteed. Helaas was docent Lucien begripvol en begon met mij en nog een andere lafaard een etage lager aan dezelfde oefening, en na 4 geslaagde pogingen wachtte die hoge bok, blehhehheeehh, ik voelde mijn maag draaien en liet me niet kennen.
Na een geslaagde landing was ik zo ondersteboven van het gebeurde dat ik spontaan begon te bleren. Gedurende de rest van het weekend waren er weer genoeg emo-momenten waarbij die kraan weer open ging. Echt een huilweekend dacht ik nog. Wel ontdekte ik opeens de clown in mezelf, vooral dankzij de grandioze lessen van Johan Both, de oprichter van Circus Rotjeknor. Wat kan die man leuk lesgeven. Hij liet ons de spanning voelen van X-factor, en kraakte iedereen af bij t leven, stiekem links en rechts afgeluisterd waar we moeite mee hadden, wat resulteerde in een solo-tapdance sessie voor mij die met veel gejuich van mijn collega’s werd bekeken. Het was weer een circusweekend met veel grenzen die verkend en overschreden werden.
Week twee overleed de vriendin van mijn zus, en hoewel ik haar niet zo goed kende, weet ik dat mijn zus er minstens 20 jaar heel intensieve contacten mee had. Ik voelde enorm met haar mee, en dat is al genoeg om af en toe een traantje weg te pinken, ik had blijkbaar nog genoeg.
Siebe en Jo trouwen in een helikopter boven Manhattan
Week drie sloeg alles, ik herinner me nauwelijks nog droge momenten. En dit keer van verbazing en van vreugde. Mijn zoon Siebe is getrouwd! En dat heel stilletjes tijdens zijn vakantie met zijn vriendin, nu vrouw dus, in New York. Met een limousine richting helikopter en in de helikopter met Reverend het jawoord geven, vliegend over Manhattan, het vrijheidsbeeld enz. Hoe romantisch wil je t hebben. Ik denk dat ik wel 5 keer op cruciale momenten een spontane janksessie kreeg. Het belooft wat voor de komende periode, ik heb nog een stel circusworkshops voor de boeg, waarbij ik hoop het flink droog te houden, dan kan ik wel een dikke smile gebruiken.
Naschrift: Wat heb ik ontzettend veel te danken aan deze (BIC) cursus van een jaar georganiseerd door Circomundo, de overkoepelende organisatie voor alle jeugdcircussen. Sindsdien geef ik met veel plezier overal vol zelfvertrouwen de circuslessen. Bedankt al die mensen en circusscholen die dit werk ondersteunen.
