Jopie Leenhouts is een van de nieuwe schrijvers van Circusweb. In haar ‘Door de ogen van Jopie-artikelen’ neemt ze je mee naar haar bevindingen die zij tijdens een voorstelling waarneemt. Deze keer: Festival Circolo.
Voorstelling 1: Meander | Marta & Kim, Knot on Hands, en Felix Zech
De voorstelling begon rustig. Het publiek zat gespannen te wachten, terwijl de artiesten in de piste stonden te praten. Het leek bijna alsof ze vergaten te beginnen. Maar toen het écht begon, begon het ook goed. Wat volgde was explosieve acrobatiek, vloeiend en meeslepend.
De titel Meander werd volledig waargemaakt. De vijf artiesten bewogen als een onophoudelijke stroom op, over en met elkaar. Van de ene piramide naar de andere; alles ging organisch in elkaar over. Hoog en laag, snel en langzaam wisselden elkaar af in een constante stroom van beweging. Het was een boeiende vertoning van technisch vakmanschap, waarin iedere artiest zowel drager als flyer werd. Het voelde alsof ik naar een groot, levend organisme keek, voortdurend in transformatie.
In een later deel van de voorstelling waren er nog maar drie artiesten in de piste. Twee van hen bleven op de achtergrond, terwijl de derde het middelpunt van de acrobatiek vormde. De dynamiek bleef even meanderend als daarvoor: subtiel en prachtig.
Meander. (Foto door: Jostijn Ligtvoet Fotografie)
Een van de meest bijzondere momenten was een scène waarin belichting een hoofdrol speelde. Een van de artiesten ‘bracht’ met blacklight een stromende rivier tot leven, die zich vanuit haar uitstrekte over de piste. De bewegingen van de artiesten versterkten dit theatrale effect. Het was een verrassende en visueel betoverende vondst, een ode aan de kracht van eenvoud.
Een andere scène werd belicht door een enkele zaklamp, die slim werd geïntegreerd in de trucs. Het licht creëerde een intieme spanning en gaf de acrobatiek een extra dimensie. Het slot van dit deel, waarin een driehoog werd gebouwd, was vanuit technisch oogpunt indrukwekkend. Vanaf mijn plek op de tribune was het minder goed zichtbaar, maar ik hoorde later dat het vanuit andere hoeken een adembenemend effect had.
Meander. (Foto door: Jostijn Ligtvoet Fotografie)
Wat Meander zo bijzonder maakt, is de gezamenlijke aanpak van de artiesten. Dit is geen opeenvolging van kunstjes, maar een democratisch gemaakte voorstelling waarin iedereen zijn stempel drukt. De organische samenwerking, de bijzondere vondsten, en de constante stroom van beweging maken het een unieke ervaring. Deze voorstelling leeft, groeit, en ik ben benieuwd hoe ze verder zal meanderen.
Voorstelling 2: La Chute des Anges | Cie L’Oublié(e) – Raphaëlle Boitel
Prachtig. Zelden zag ik zo’n indrukwekkende circusvoorstelling. La Chute des Anges is een adembenemend samenspel van acrobatiek, dans, muziek en vormgeving. Alles klopte; het was een eenheid. Dit is wat circus op zijn best is.
De voorstelling begon in het donker. Een man stond in de piste, omhuld door een jas. Het was onduidelijk wie wie droeg: de man of de jas? Twee andere spelers kwamen erbij, eveneens gevangen in hun jassen. Al snel werd duidelijk dat de jas de baas was, en de mens slechts een object. De zoektocht naar vrijheid begon, gevangen in een sfeer van benauwenis. Alles droeg bij aan dat gevoel: de donkere kleding, het spaarzame licht, en de beklemmende muziek.
La Chute Des Anges. (Foto door: Jostijn Ligtvoet Fotografie)
Een sterk ritmische dans volgde, waarin één persoon zich probeerde los te maken. Maar zodra ze uitbrak, werd ze genadeloos teruggezet op haar plek. Individualiteit leek niet te mogen bestaan. Toch begon de balans te verschuiven.
Een van de meest memorabele scènes was die van een acrobate. Ze danste hoog in de lucht op een bewegend grid, haar tegenstanders geen mensen maar ouderwetse bureaulampen die dreigend op de grond dreunden wanneer ze te veel vrijheid nam. Ze klom omhoog, strekte zich uit naar het licht, maar het licht ontglipte haar telkens. Het spel tussen mens en object was beklemmend en poëtisch.
De lampen maakten plaats voor een lange, slingerende paal, waarop de acrobate een prachtige, krachtige dans uitvoerde. De bewegingen waren fragiel en krachtig tegelijk, en opnieuw dreigde de vrijheid haar te ontglippen.
Steeds was daar een duistere, oudere figuur die als symbool voor de gevestigde orde haar vrijheid beperkte. Deze figuur, met zijn dwingende aanwezigheid, gaf de voorstelling een dramatische lading.
La Chute Des Anges. (Foto door: Jostijn Ligtvoet Fotografie)
Wat La Chute des Anges zo indrukwekkend maakt, is dat de voorstelling meer is dan een verzameling acts. De acrobatiek, dans en vormgeving zijn zo met elkaar verweven dat je wordt meegenomen in een doorlopend verhaal. Het thema – een strijd tussen jonge, zoekende mensen en een oude, behoudende kracht – werd met een pijnlijke schoonheid neergezet.
Woorden schieten tekort om deze voorstelling te beschrijven. Het is circus in zijn meest pure en poëtische vorm, waarin vrijheid en vernieuwing uiteindelijk de overhand krijgen. Ontroerend, verstillend en groots.
Beide voorstellingen lieten me met open mond achter, elk op hun eigen manier. Waar Meander een levendig samenspel van beweging en samenwerking is, biedt La Chute des Anges een diep emotionele en artistieke ervaring. Twee werelden, beide even krachtig, gezien door de ogen van Jopie.
