De man die een paard optilde – deel 4.
Halverwege 1988 besloot ik een eigen wintercircus te organiseren in twintig wat kleinere theaters.
Dit deed ik in samenwerking met Circus Aladdin.
Echter, het idee was goed maar het zette de vriendschap met Ben onder druk. De vriendschap zelfs na afloop beeïndigd.
Ik was amper tweeëntwintig maar ik was een lefgozer, dus huurde ik de zalen in de periode tussen begin december tot en met half januari. In elke zaal deden we twee shows wat het aantal op veertig zette.
Het hele gezelschap ging mee, inclusief Ferry Torrez met krokodillen en duiven. Ik presenteerde de hele show inclusief vier liedjes en mijn ballonnenshow.
Eigenhandig had ik een decor van veertien meter breed gebouwd, vol looplichten en in het midden een heuse verlichte showtrap.
Van Wim Zomer had ik een grote lichtinstallatie overgenomen. Het was een theatercircus, zou je kunnen zeggen.
Alleen drabber Ferry Frikus, nu bekend onder de naam Christian Farla, wilde ik er niet bij na een aantal rotstreken.
Ik weet dat dit nieuwsgierig maakt maar omwille van zijn huidige glansrijke carrière zwijg ik hierover. Hij mag al blij zijn dat ik zijn naam noem.
Het resultaat was: geen reclame, behalve de door mij ingezonden krantenberichten.
Geen ruzie nee, daar had ik geen zin in, maar de sfeer was uiterst precair. Dat lag niet aan mij, maar Ben toonde zich een slechte zakenman.
En ineens wilde hij zijn El Hector act niet meer doen. “Zere arm”, zei hij. Daar ging het hoogtepunt uit de show.
Het drankgebruik was op zijn hoogtepunt en de tour werd geen succes. Ik nam mijn verlies en nam afscheid van onze vriendschap.
Ik ben echter altijd netjes geweest richting hem en heb ondanks alles de volledige 25.000 gulden betaald die we waren overeengekomen.
Ik heb na de laatste voorstelling in Zaltbommel zelfs nog een afscheidsetentje gegeven om op gepaste wijze uit elkaar te gaan.
Die zat saxofoon te spelen in zijn woonwagen. Iets dat hij altijd deed wanneer hij dacht dat iedereen tegen hem was…Lees het laatste deel volgende week!
