Dat was nog eens circusplezier.
Graag beschrijf ik vandaag een bezoek aan het circus drie decennia geleden.
In den beginne kom ik aangereden met mijn Opel Kadett waar ik zondags altijd in reed, omwille mijn sterk (en toen al sluimerende) nostalgische gevoel niet tekort te doen.
Circus Malford staat op een drassig veld in Kortenhoef en ik snel mij naar de voorkant van het circus omdat ik in mijn broek schijt dat er geen kaartjes meer zijn. Er staat immers een lange rij voor de – uit waarschijnlijk van vlak na de oorlog en tweehonderd keer overgeschilderde – bolle kassa aanhanger.
Een aardige dame voor mij drukt een kortingsbon in mijn handen. Zo’n deugvrouw die er hoogstwaarschijnlijk bij de plaatselijke drogist tweehonderd heeft meegegrist, omdat ik niet de enige ben die er eentje krijgt. Zo’n vrouw die in het theater de hele rij op een dropje trakteert.
Eenmaal mijn kaartje van slechts zeven gulden in mijn hand, zigzag ik mij een weg tussen de plassen door naar de tent om onderweg toch nog haast een uitglijder te maken.
De opening van de tent bestaat uit een open flap en ik wandel naar binnen. Een veel te dik geschminkte dame probeert mij een vlaggetje te verkopen dus heeft waarschijnlijk niet door dat ik reeds sedert enige jaren over baardgroei beschik.
Ik neem plaats op de tribune waar ik op een rode plank ga zitten die terwijl ik ga zitten angstaanjagend wiebelt.
Voor de voorstelling begint heb ik al twee of drie keer een plank horen vallen.
Een clown loopt rond en gooit steeds een grote opblaasbare bal in het publiek tot grote hilariteit van vooral de kinderen.
Volgens mij komt de muziek van een plaat omdat je de krassen kunt horen en hij tot meerdere keren aan toe overslaat.
De voorstelling gaat beginnen.
Een dame betreedt de manege en heet iedereen van harte welkom in half Duits en uitermate slecht Nederlands en zegt dat artiesten uit vele landen een internationale circusshow presenteren. Nauwelijks te verstaan maar misschien dat nou juist dat het echte circusgevoel geeft.
Een jongeman uit Frankrijk start met vier paardjes om in de loop van de show terug te jaren als Italiaan met een kamelendressuur.
Dat overkomt ook een dame die over meerdere nationaliteiten schijnt te beschikken, uitsluitend door van pruik te verwisselen.
Met de blonde uit Oostenrijk met de geitjes en met de zwarte uit Argentinië bij het messenwerpen.
Ik geniet er toch van.
Niks geen voortent met kraampjes en ook geen rode loper. Geen flikkerende lampjes en geen champagnebuffet. Maar wel de onvergetelijke geur van zand, zaagsel, popcorn, nat tentzeil en paardenstront. Deze totale combinatie heet circus.
Het gekke is, en ik meen het al eerder geschreven te hebben, dat elk circus zo zijn eigen geur had.
Busch-Roland rook net even anders dan Arnold Renz en Barum weer anders dan Krone.
Terwijl ik dit schrijf heb ik een dvd van circus Holiday 1981 op staan, gekregen van Jan Zwart.
De totale sfeer van destijds keert in mijn hoofd terug alsof het nooit weggeweest is.
En dan mag iedereen lullen wat ze willen, zo in de trant van ‘dat het allemaal niet meer kan en we niet teveel moeten omkijken maar vooruit’.
Maar ik las vandaag dat er hoogstwaarschijnlijk een verbod gaat konen op koppen bij het voetbal en ook het vuurwerkverbod zal er wel doorheen worden gedrukt.
En zo verdwijnt alles wat mooi was tot… we alleen nog maar binnen mogen zitten met de handjes over elkaar.
Tot de volgende keer!
